ACTINIUM 34489 ALUMINIUM 39799 ANTIMON 3909 ARGON 3918 ARSENIC 34999 BARIUM 301156 BERYLLIUM 30044 BISMUTH 33883 BORON 30055 BROMINE 3835 CADMIUM 30348 CAESIUM 31055 CALCIUM 3204 CARBON 387 CERIUM 31358 CHLORINE 3817 CHROMIUM 3614 COBALT 36003 COPPER 34437 DYSPROSIUM 32166 ERBIUM 32368 EUROPIUM 31863 FLUORINE 30099 GADOLINIUM 31964 | GERMANIUM 3562 GOLD 3808 HAFNIUM 302772 HELIUM 30022 HOLMIUM 32267 HYDROGEN 45 ILLINIUM 31661 INDIUM 3449 IODINE 3884 IRIDIUM 33277 IRON 3492 KRYPTON 30936 LANTHANUM 394792 LEAD 31609 LIME 310034 LITHIUM 30033 MAGNESIUM 387755 MANGANESE 25227 MASURIUM 3743 MERCURY 358909 MOLYBDENUM 30642 NEODYMIUM 356001 NEON 300110 NICKEL 164 | NIOBIUM 3541 NITROGEN 2493 OSMIUM 33176 OXYGEN 68 PALLADIUM 3146 PHOSPHORUS 34653 PLATINUM 3106 PLUTONIUM 344551 POLONIUM 33984 POTASSIUM 45485 PRASEODYMIUM 31459 PROMETHIUM 37949 PROTACTINIUM 3691 RADIUM 33004 RADON (EMANATION) 34186 RHENIUM 33075 RUBIDIUM 30137 RUTHENIUM 3844 SAMARIUM 31762 SCANDIUM 30321 SELENIUM 30734 SILICON 3607 SILVER 3886 SODIUM 3045 | STRONTIUM 30238 SULPHUR 4433 TANTALUM 32873 TELLURIUM 3752 TERBIUM 32065 THALLIUM 33681 THORIUM 345901 TIN 31127 TITANIUM 303422 TUNGSTEN 32974 URANIUM 39099 URANIUM 235 8349009 VANADIUM 30523 XENON 30954 YTTERBIUM 325701 YTTERINIUM 778100 YTTRIUM 30339 ZINC 31125 ZIRCONIUM 34401 |
Σάββατο 15 Μαρτίου 2008
ΡΑΔΙΟΝΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΧΗΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ
Βίλχελμ Ράιχ Αντικρίζοντας κατάματα το υπαρξιακό πρόβλημα
Αφιέρωμα
Βίλχελμ Ράιχ
Βίλχελμ Ράιχ
Αντικρίζοντας κατάματα το υπαρξιακό πρόβλημα
ΤΟΥ ΝΑΝΟΥ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ
Οταν έφτασα στην Καλιφόρνια να διδάξω Συγκριτική Λογοτεχνία και Δημιουργική Γραφή, ο Βίλχελμ Ράιχ είχε αποκατασταθεί. Από καταδιωγμένος Ανατολικοευρωπαίος είχε γίνει ο γκουρού μιας σειράς νέων θεραπευτικών τεχνολογιών, μεταξύ των άλλων Οστεοπαθητική θεραπεία, Ρόλφινγκ, Ακιδοθεραπεία, Υπέρηχοι, Υπεριώδεις Ακτίνες, Πνευματικό Μασάζ, Οξυγονο-αναπνευστική θεραπεία, και σε αναρίθμητα ιδρύματα, όπως το Εσαλεν, ακολουθήθηκαν μεικτές θεραπείες, και τελικά η αναθεωρητική αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας με τις ιδέες του Φουκό, του Λανγκ, και του Τζον Πέρι, του τελευταίου αυτού σε συνδυασμό με τους αρχαϊκούς μύθους. Στο Πανεπιστήμιο ήταν δυνατό να συνδυάζει κανείς τη διδασκαλία της λογοτεχνίας και την ανάλυση των κειμένων με τις θεωρίες του Φρόιντ για τα όνειρα, παράλληλα με τους Ρώσους φορμαλιστές, τους στρουκτουραλιστές, τις έρευνες για τις παιδικές ιδέες και ερμηνείες για τον κόσμο, τις αναλύσεις των παραμυθιών και των μύθων απ' τον Προπ και τον Λεβί-Στράους, και την ψυχανάλυση των Λακάν και του Γιουνγκ ή την τρομερή ανάλυση του Ε.Α. Πόε από τη Μαρία Βοναπάρτη.
Η Ψυχανάλυση εμφανίστηκε σαν μια νέα Ανθρωπολογία των «πολιτισμένων» σε αντιπαράθεση με αυτήν των πρωτόγονων αρχαϊκών λαών. Εκείνη την εποχή στην Καλιφόρνια κυκλοφόρησαν πάμπολλα βιβλία ψυχαναλυτών και ανθρωπολόγων, όπως του Theodore Reik, («The Femal Orgasm») του Otto Rank («The Double»), του Wolf, («The fear of Women»), του Malinofski, («The Artgonauts of the Pacific, the Trobrianders Ktl»), του Laing («The divided Self»), του Frerenzi («Thalassa»), του Roheim («The enigma of the Sphinx»), για να αναφέρω μόνο τους λεγόμενους ήσσονες φροϊδιανούς, όλοι με κάποια σχέση με τον Ράιχ, όπως και αυτούς που ανέφερα, τον Λανγκ και τον Τζον Πέρι, σχετικά με τη σχιζοφρένεια. Με αυτά και με τα βιβλία του Ράιχ συνδύαζα στις παραδόσεις μου πολλές περιπτώσεις (κάζα) του Φρόιντ με γραφικούς τίτλους, όπως ο «Ανθρωπος Αρουραίος», ο «Ανθρωπος Λύκος», η περίφημη «Γκραντιβά» του Τζένσεν και βέβαια, η «Ερμηνεία των Ονείρων». Αυτά όλα υπό το πρίσμα της θεωρίας και της ερμηνείας των διδασκόμενων έργων, αλλά και της λογοτεχνικότητας με την οποία ήταν γραμμένα.
Οταν ερευνούμε τον σύγχρονο άνθρωπο από μια τέτοια υποτιθέμενη αντικειμενική σκοπιά είναι δεδομένο ότι θα αναφανούν όχι μόνο βίαιες αντιδράσεις, αλλά και μια ποικιλία αλληλο-συγκρουόμενων απόψεων. Η βιογραφία και οι έρευνες του Ράιχ, οδηγημένες από έναν πραγματικά διονυσιακό ενθουσιασμό, σε συνδυασμό με τις τελευταίες ψυχαναλυτικές θεωρίες, αλλά και με τις ανακαλύψεις της φυσικής επιστήμης, τον παρέσυραν σε μια δίνη αντιπαραθέσεων με τους ισχυρούς και κυρίαρχους της εποχής του. Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα παράλληλο με το παράδειγμα του Χριστού, όπως τον παρουσιάζει ο Ράιχ, ως τον υποδειγματικό άνθρωπο που στερούνταν θωράκισης, έναντι όχι μόνο των αντιπάλων του αλλά και των οπαδών του. Ενα αρχέτυπο παράδειγμα καταδίωξης. Αν προσθέσουμε σ' αυτή την κατηγορία τους Νίτσε, Ντε Σαντ και Μαζόχ, ο κατάλογος της καταδίωξης βρίσκει τα πιο διάσημα συμβολικά του πρότυπα.
Δεν είναι ανάγκη να θυμίσω ότι υπήρξαν η Ιερή Εξέταση και η καταδίωξη των αιρέσεων, ώστε το ψυχόδραμα του Ράιχ ν' αποκτήσει και τις μεσαιωνικές του διαστάσεις. Το κάψιμο των βιβλίων του από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων της Δημοκρατικής Αμερικής (της FDA), που και σήμερα ακόμα είναι το φόβητρο των φαρμακευτικών εταιρειών και των ιατρών στις ΗΠΑ, υπήρξε το σκάνδαλο του 20ού αιώνα, επειδή ακριβώς συνέβη εκεί όπου συνέβη. Σε μια σύγχρονη δημοκρατία. Κι εν ονόματι της ψυχικής και σωματικής υγείας...
Σε μας η έκρηξη που τίναξε το σκέπασμα του βικτοριανού πουριτανισμού της κοινωνίας μας, μισό αιώνα αργότερα, είναι το έργο του Ανδρέα Εμπειρίκου «Ο Μέγας Ανατολικός». Ο Εμπειρίκος, ένας έμπειρος ψυχαναλυτής και υπερρεαλιστής ποιητής, ασχολήθηκε σ' αυτό το έργο του με την ποικιλία αλλά και τη συχνή αναπαραγωγή της σεξουαλικής πράξης σ' έναν «ωκεανικό» περίγυρο, ένα αρχέτυπο υπερωκεάνιο. Απόηχος της «Θάλασσας» του Φερένζι; Του «ωκεανικού» αισθήματος της έκστασης και ευφορίας; Γνωρίζω τώρα, χάρη στη μαρτυρία του γιου τού Ανδρέα Εμπειρίκου, Λεωνίδα, ότι όχι μόνο είχε διαβάσει όλα τα έργα του Ράιχ, που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη του από τη δεκαετία του '30, αλλά ότι είχε εμπνευστεί, κυρίως σε σχέση με τον Ράιχ, την περικοπή του οράματος του Ιουλίου Βερν στον «Μέγα Ανατολικό» περί των «Ιμερολυκείων», σχολεία σε νέο πρότυπο για τη διδαχή του σεξ και άλλων θεμάτων στα παιδιά, σχετικά με την ευρύτερη έννοια της πολυσχιδούς παιδικής λίμπιντο, που περνάει τη «Λανθάνουσα Περίοδό» της ανάμεσα στα πρώτα σχολικά χρόνια, από 6 σε 8 ή 9 χρόνων, όπου απωθείται η σεξουαλικότητα.
Και μάλιστα ο Εμπειρίκος, σύμφωνα πάλι με τον γιο του, είχε εμπνευστεί από τον Ράιχ τις ιδέες του, γενικότερα όταν έγραφε τον «Μ.Α.», και ότι τον είχε καταχωρίσει σ' ένα ποιήμά του στους δέκα πλέον επιφανείς ανθρώπους του κόσμου. Ο «Μ.Α.» είχε αρχίσει να γράφεται στα μέσα της δεκαετίας του '40 και αρχές του '50, όταν ακριβώς εμφανίστηκαν και οι στατιστικές των Κίνσεϊ και άλλων, γύρω από το σεξ, από καθαρά φυσιολογική πλευρά. Επίσης ο Εμπειρίκος είχε συμφωνήσει με τον Μαλινόφσκι, όπως και ο Ράιχ, στη διένεξή του με τον Ρόχαιμ, σπουδαίου αναλυτού των γηγενών της Αυστραλίας, για τη μη ύπαρξη του οιδιπόδειου στις φυλές των Τροβριάνδων του Ειρηνικού, λόγω της απουσίας της «Λανθάνουσας Περιόδου» στα παιδιά εκεί.
Δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποιεί η αιτιολογία των νευρώσεων με αποκλειστικούς παράγοντες. Συνδέονται πάρα πολύ με τη γλωσσική συνείδηση, πράγμα που και ο Ράιχ είχε επισημάνει στην περίπτωση ενός μαζοχιστή με δυνατό σύνδρομο ενοχής, που όταν τον μαστίγωναν απολάμβανε, επειδή απλούστατα η φράση «δεν φταίω εγώ που απολαμβάνω» τον ελευθέρωνε από την ανάσχεση. Αυτή η φράση προαναγγέλλει τον Λακάν, που είχε συγκρίνει τη σεξουαλική ώθηση με την πείνα που δεν ικανοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά με την προτίμηση του καθενός για ορισμένα φαγητά. Αυτή την ποιοτική ακριβώς επιλογή, αν δεν κάνω λάθος, είχε προβλέψει ο Ράιχ. Αλλά ο Λακάν τη συνδέει με τη γλωσσική λειτουργία. «Πώς το θέλετε, κύριε, κυρία μου, καλοψημένο, ωμό ή μέτριο»; Και η επιλογή αρχίζει στον άνθρωπο, και στα ζώα ακόμα, πολύ νωρίς. Η ταινία του Γιουγκοσλάβου Μακαβέγιεφ του '60, «Τα Μυστήρια του Οργανισμού», είναι ένας ύμνος στον Ράιχ, ακόμα και από πολιτική άποψη· μια δικαίωσή του για την κριτική του σταλινισμού και την υπεράσπιση της ελευθερίας και του έρωτα. Μια ακόμα δυσ-ουτοπία; Μετά τη «Θωράκιση του Χαρακτήρα» είχε επεκτείνει τη θεραπεία και στο περιβάλλον, όταν αντελήφθη ότι οι θεραπευμένοι από μια νεύρωση εργάτες γίνονταν έρμαιο του σκληρού περιβάλλοντός τους και ότι χωρίς την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί μια θεραπεία. Εξού και η προσχώρηση στον μαρξισμό. Η απαγόρευση όμως και από κει εγκυμονούσε. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε τα ίδια χαρακτηριστικά απώθησης με τις αστικές κοινωνίες, σαν να τις αντέγραφε. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η διένεξη με την Ψυχαναλυτική Εταιρεία δεν ήταν μόνο στο επίπεδο της θεωρίας, αλλά και της πράξης γύρω από τη θεραπεία της μυϊκής θωράκισης. Γι' αυτά θα ακούσουμε πιστεύω πολλά.
Οτι το σεξ παρασύρει τυφλά τους ανθρώπους το παρατηρούσε ο Αντρέ Μπρετόν και το θεωρούσε τον σκοτεινό πυρήνα που μένει απρόσιτος και αποτελεί το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφεται η ανθρώπινη διάνοια μάταια. Οι απόπειρες λύσης της λειτουργίας του Ερωτα σκοντάφτουν πάντοτε σε κάτι ανεξιχνίαστο, που είναι το άγχος που αισθάνονται τα άτομα αλλά και τα ζώα στην εκπλήρωση του βιολογικού σεξ, αλλά και του Ερωτα ως αισθήματος.
Δεν ξέρω αν ο Ράιχ το είχε αντιληφθεί, αλλά ασφαλώς ο εγκλεισμός στο κιβώτιο της οργονικής συσσώρευσης θυμίζει τον εγκλεισμό στο φέρετρο. Ισως χωρίς την αντιμετώπιση του εγκλεισμού του ανθρώπου σ' ένα κιβώτιο και την υπέρβαση του φόβου του θανάτου να μην υπάρχει αποτελεσματική θεραπεία αυτών των θανατόφοβων νευρωτικών, αλλά και των ανθρώπων εν γένει. Η άρνηση του θανάτου καθώς και η αποδοχή του είναι ένας από τους πιο έντονους αμυντικούς μηχανισμούς της ανθρωπότητας, που βιώνει μάλιστα καθημερινά μικρούς θανάτους με τη μορφή απογοητεύσεων. Αυτό εν μέρει εξηγεί τη βία των αντιδράσεων μιας μερίδας του τύπου και των αρχών εναντίον του οργονικού κιβωτίου. Ηταν ο μεταφορικός συμβολισμός ενός εγκλεισμού όπου ηδονή και θάνατος ταυτίζονταν. Ο Ράιχ δεν είχε μόνο καταπιαστεί με το υπαρξιακό πρόβλημα αλλά και το ζούσε. Ασφαλώς είχε διαβάσει τον Αμλετ τού «Να ζεις ή να μη ζεις... ή ν' αντιμετωπίζεις έναν ωκεανό από αντιξοότητες...». Τις αντιξοότητες τις γνώριζε καθώς και τους θριάμβους που δεν έζησε να τους δει: την εξάπλωση των ιδεών του.
Παράδειγμα, η υπόθεση του αιθέρα που είχε ασπασθεί ως μέσο μετάδοσης των ραδιενεργών κυμάτων, σήμερα έχει επανέλθει με τη μορφή της θεωρίας μιας σούπας από ελεύθερα ηλεκτρόνια που αποτελούν τη συνεκτική ύλη του Διαστήματος, του Σύμπαντος. Αυτό τον δικαιώνει, και όχι μόνο... Σύμφωνα με τον φυσικό Ουέμπστερ του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, η αρχική ύλη του Σύμπαντος αποτελούνταν από μια πυκνή σούπα στοιχειωδών σωματιδίων, όπως το χάος των ορφικών και άλλων κοσμοθεωριών. Τελευταία οι Κινέζοι έχουν χρησιμοποιήσει υπέρηχους που μετατρέπονται σε θερμότητα για τη διάλυση μη χειρουργήσιμων όγκων και ο Ιταλός γιατρός Ορσι πειραματίζεται με αυτούς στο Μιλάνο. Στην Κίνα ισχυρίζονται ότι έχουν θεραπεύσει 20.000 άτομα σε 10 χρόνια. Αν αυτά όλα αληθεύουν, θα εξηγούσαν και τις σαμανικές εγχειρήσεις με ένα απλό άγγιγμα. Οι θεωρίες του Μάξγουελ για τον ηλεκτρισμό και την κοσμική ενέργεια είχαν επηρεάσει κι έναν άλλο μοναδικό, τονΑλφρεντ Ζαρί, ο οποίος έφτιαξε την Παταφυσική του επιστήμη, που ήταν «η επιστήμη των εξαιρέσεων», σε αντιπαράθεση με την κανονική επιστήμη των επαναλήψεων. Θα μπορούσαμε να πούμε και των αιρέσεων και καθαιρέσεων, έχοντας προβλέψει τους Χίτλερ και Στάλιν στον «Βασιλιά Ουμπού» του. Τα τελευταία πειράματα του Ράιχ με τον καιρό και τη μελατονίνη ηχούν παταφυσικά. Αλλά όπως και τα UFO, είναι άραγε μόνον εξαιρέσεις, ή είναι, στον παραλογισμό τους, μια προφητική διαίσθηση του μέλλοντος; Οταν ο Ράιχ απέδιδε την αλλαγή του κλίματος στους εξωγήινους προέβλεψε, κατά τη γνώμη μου, τον Μπους, τον Τσέινι και το καρτέλ της χρήσης του πετρελαίου στη βιομηχανία, την ηλεκτροφώτιση, τις μεταφορές, συμπεριλαμβανόμενου και του Πούτιν, και των άλλων που στηρίζουν τον πλούτο τους στη θανάσιμη πετροενέργεια, ως μια κοινωνική πανούκλα, κι αυτών που αρνούνται να συμμορφωθούν, όπως οι Ινδίες και η Κίνα, με τις ΗΠΑ, μπροστά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και της κλιματικής αλλαγής. «Τυφλοί τα τ' ώτα τον τε νουν, τα τ' όμματ' εισί», νέοι Οιδίποδες ενός πολύ παγκοσμιοποιημένου οιδιπόδειου.
Η Ψυχανάλυση εμφανίστηκε σαν μια νέα Ανθρωπολογία των «πολιτισμένων» σε αντιπαράθεση με αυτήν των πρωτόγονων αρχαϊκών λαών. Εκείνη την εποχή στην Καλιφόρνια κυκλοφόρησαν πάμπολλα βιβλία ψυχαναλυτών και ανθρωπολόγων, όπως του Theodore Reik, («The Femal Orgasm») του Otto Rank («The Double»), του Wolf, («The fear of Women»), του Malinofski, («The Artgonauts of the Pacific, the Trobrianders Ktl»), του Laing («The divided Self»), του Frerenzi («Thalassa»), του Roheim («The enigma of the Sphinx»), για να αναφέρω μόνο τους λεγόμενους ήσσονες φροϊδιανούς, όλοι με κάποια σχέση με τον Ράιχ, όπως και αυτούς που ανέφερα, τον Λανγκ και τον Τζον Πέρι, σχετικά με τη σχιζοφρένεια. Με αυτά και με τα βιβλία του Ράιχ συνδύαζα στις παραδόσεις μου πολλές περιπτώσεις (κάζα) του Φρόιντ με γραφικούς τίτλους, όπως ο «Ανθρωπος Αρουραίος», ο «Ανθρωπος Λύκος», η περίφημη «Γκραντιβά» του Τζένσεν και βέβαια, η «Ερμηνεία των Ονείρων». Αυτά όλα υπό το πρίσμα της θεωρίας και της ερμηνείας των διδασκόμενων έργων, αλλά και της λογοτεχνικότητας με την οποία ήταν γραμμένα.
Οταν ερευνούμε τον σύγχρονο άνθρωπο από μια τέτοια υποτιθέμενη αντικειμενική σκοπιά είναι δεδομένο ότι θα αναφανούν όχι μόνο βίαιες αντιδράσεις, αλλά και μια ποικιλία αλληλο-συγκρουόμενων απόψεων. Η βιογραφία και οι έρευνες του Ράιχ, οδηγημένες από έναν πραγματικά διονυσιακό ενθουσιασμό, σε συνδυασμό με τις τελευταίες ψυχαναλυτικές θεωρίες, αλλά και με τις ανακαλύψεις της φυσικής επιστήμης, τον παρέσυραν σε μια δίνη αντιπαραθέσεων με τους ισχυρούς και κυρίαρχους της εποχής του. Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα παράλληλο με το παράδειγμα του Χριστού, όπως τον παρουσιάζει ο Ράιχ, ως τον υποδειγματικό άνθρωπο που στερούνταν θωράκισης, έναντι όχι μόνο των αντιπάλων του αλλά και των οπαδών του. Ενα αρχέτυπο παράδειγμα καταδίωξης. Αν προσθέσουμε σ' αυτή την κατηγορία τους Νίτσε, Ντε Σαντ και Μαζόχ, ο κατάλογος της καταδίωξης βρίσκει τα πιο διάσημα συμβολικά του πρότυπα.
Δεν είναι ανάγκη να θυμίσω ότι υπήρξαν η Ιερή Εξέταση και η καταδίωξη των αιρέσεων, ώστε το ψυχόδραμα του Ράιχ ν' αποκτήσει και τις μεσαιωνικές του διαστάσεις. Το κάψιμο των βιβλίων του από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων της Δημοκρατικής Αμερικής (της FDA), που και σήμερα ακόμα είναι το φόβητρο των φαρμακευτικών εταιρειών και των ιατρών στις ΗΠΑ, υπήρξε το σκάνδαλο του 20ού αιώνα, επειδή ακριβώς συνέβη εκεί όπου συνέβη. Σε μια σύγχρονη δημοκρατία. Κι εν ονόματι της ψυχικής και σωματικής υγείας...
Σε μας η έκρηξη που τίναξε το σκέπασμα του βικτοριανού πουριτανισμού της κοινωνίας μας, μισό αιώνα αργότερα, είναι το έργο του Ανδρέα Εμπειρίκου «Ο Μέγας Ανατολικός». Ο Εμπειρίκος, ένας έμπειρος ψυχαναλυτής και υπερρεαλιστής ποιητής, ασχολήθηκε σ' αυτό το έργο του με την ποικιλία αλλά και τη συχνή αναπαραγωγή της σεξουαλικής πράξης σ' έναν «ωκεανικό» περίγυρο, ένα αρχέτυπο υπερωκεάνιο. Απόηχος της «Θάλασσας» του Φερένζι; Του «ωκεανικού» αισθήματος της έκστασης και ευφορίας; Γνωρίζω τώρα, χάρη στη μαρτυρία του γιου τού Ανδρέα Εμπειρίκου, Λεωνίδα, ότι όχι μόνο είχε διαβάσει όλα τα έργα του Ράιχ, που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη του από τη δεκαετία του '30, αλλά ότι είχε εμπνευστεί, κυρίως σε σχέση με τον Ράιχ, την περικοπή του οράματος του Ιουλίου Βερν στον «Μέγα Ανατολικό» περί των «Ιμερολυκείων», σχολεία σε νέο πρότυπο για τη διδαχή του σεξ και άλλων θεμάτων στα παιδιά, σχετικά με την ευρύτερη έννοια της πολυσχιδούς παιδικής λίμπιντο, που περνάει τη «Λανθάνουσα Περίοδό» της ανάμεσα στα πρώτα σχολικά χρόνια, από 6 σε 8 ή 9 χρόνων, όπου απωθείται η σεξουαλικότητα.
Και μάλιστα ο Εμπειρίκος, σύμφωνα πάλι με τον γιο του, είχε εμπνευστεί από τον Ράιχ τις ιδέες του, γενικότερα όταν έγραφε τον «Μ.Α.», και ότι τον είχε καταχωρίσει σ' ένα ποιήμά του στους δέκα πλέον επιφανείς ανθρώπους του κόσμου. Ο «Μ.Α.» είχε αρχίσει να γράφεται στα μέσα της δεκαετίας του '40 και αρχές του '50, όταν ακριβώς εμφανίστηκαν και οι στατιστικές των Κίνσεϊ και άλλων, γύρω από το σεξ, από καθαρά φυσιολογική πλευρά. Επίσης ο Εμπειρίκος είχε συμφωνήσει με τον Μαλινόφσκι, όπως και ο Ράιχ, στη διένεξή του με τον Ρόχαιμ, σπουδαίου αναλυτού των γηγενών της Αυστραλίας, για τη μη ύπαρξη του οιδιπόδειου στις φυλές των Τροβριάνδων του Ειρηνικού, λόγω της απουσίας της «Λανθάνουσας Περιόδου» στα παιδιά εκεί.
Δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποιεί η αιτιολογία των νευρώσεων με αποκλειστικούς παράγοντες. Συνδέονται πάρα πολύ με τη γλωσσική συνείδηση, πράγμα που και ο Ράιχ είχε επισημάνει στην περίπτωση ενός μαζοχιστή με δυνατό σύνδρομο ενοχής, που όταν τον μαστίγωναν απολάμβανε, επειδή απλούστατα η φράση «δεν φταίω εγώ που απολαμβάνω» τον ελευθέρωνε από την ανάσχεση. Αυτή η φράση προαναγγέλλει τον Λακάν, που είχε συγκρίνει τη σεξουαλική ώθηση με την πείνα που δεν ικανοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά με την προτίμηση του καθενός για ορισμένα φαγητά. Αυτή την ποιοτική ακριβώς επιλογή, αν δεν κάνω λάθος, είχε προβλέψει ο Ράιχ. Αλλά ο Λακάν τη συνδέει με τη γλωσσική λειτουργία. «Πώς το θέλετε, κύριε, κυρία μου, καλοψημένο, ωμό ή μέτριο»; Και η επιλογή αρχίζει στον άνθρωπο, και στα ζώα ακόμα, πολύ νωρίς. Η ταινία του Γιουγκοσλάβου Μακαβέγιεφ του '60, «Τα Μυστήρια του Οργανισμού», είναι ένας ύμνος στον Ράιχ, ακόμα και από πολιτική άποψη· μια δικαίωσή του για την κριτική του σταλινισμού και την υπεράσπιση της ελευθερίας και του έρωτα. Μια ακόμα δυσ-ουτοπία; Μετά τη «Θωράκιση του Χαρακτήρα» είχε επεκτείνει τη θεραπεία και στο περιβάλλον, όταν αντελήφθη ότι οι θεραπευμένοι από μια νεύρωση εργάτες γίνονταν έρμαιο του σκληρού περιβάλλοντός τους και ότι χωρίς την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί μια θεραπεία. Εξού και η προσχώρηση στον μαρξισμό. Η απαγόρευση όμως και από κει εγκυμονούσε. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε τα ίδια χαρακτηριστικά απώθησης με τις αστικές κοινωνίες, σαν να τις αντέγραφε. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η διένεξη με την Ψυχαναλυτική Εταιρεία δεν ήταν μόνο στο επίπεδο της θεωρίας, αλλά και της πράξης γύρω από τη θεραπεία της μυϊκής θωράκισης. Γι' αυτά θα ακούσουμε πιστεύω πολλά.
Οτι το σεξ παρασύρει τυφλά τους ανθρώπους το παρατηρούσε ο Αντρέ Μπρετόν και το θεωρούσε τον σκοτεινό πυρήνα που μένει απρόσιτος και αποτελεί το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφεται η ανθρώπινη διάνοια μάταια. Οι απόπειρες λύσης της λειτουργίας του Ερωτα σκοντάφτουν πάντοτε σε κάτι ανεξιχνίαστο, που είναι το άγχος που αισθάνονται τα άτομα αλλά και τα ζώα στην εκπλήρωση του βιολογικού σεξ, αλλά και του Ερωτα ως αισθήματος.
Δεν ξέρω αν ο Ράιχ το είχε αντιληφθεί, αλλά ασφαλώς ο εγκλεισμός στο κιβώτιο της οργονικής συσσώρευσης θυμίζει τον εγκλεισμό στο φέρετρο. Ισως χωρίς την αντιμετώπιση του εγκλεισμού του ανθρώπου σ' ένα κιβώτιο και την υπέρβαση του φόβου του θανάτου να μην υπάρχει αποτελεσματική θεραπεία αυτών των θανατόφοβων νευρωτικών, αλλά και των ανθρώπων εν γένει. Η άρνηση του θανάτου καθώς και η αποδοχή του είναι ένας από τους πιο έντονους αμυντικούς μηχανισμούς της ανθρωπότητας, που βιώνει μάλιστα καθημερινά μικρούς θανάτους με τη μορφή απογοητεύσεων. Αυτό εν μέρει εξηγεί τη βία των αντιδράσεων μιας μερίδας του τύπου και των αρχών εναντίον του οργονικού κιβωτίου. Ηταν ο μεταφορικός συμβολισμός ενός εγκλεισμού όπου ηδονή και θάνατος ταυτίζονταν. Ο Ράιχ δεν είχε μόνο καταπιαστεί με το υπαρξιακό πρόβλημα αλλά και το ζούσε. Ασφαλώς είχε διαβάσει τον Αμλετ τού «Να ζεις ή να μη ζεις... ή ν' αντιμετωπίζεις έναν ωκεανό από αντιξοότητες...». Τις αντιξοότητες τις γνώριζε καθώς και τους θριάμβους που δεν έζησε να τους δει: την εξάπλωση των ιδεών του.
Παράδειγμα, η υπόθεση του αιθέρα που είχε ασπασθεί ως μέσο μετάδοσης των ραδιενεργών κυμάτων, σήμερα έχει επανέλθει με τη μορφή της θεωρίας μιας σούπας από ελεύθερα ηλεκτρόνια που αποτελούν τη συνεκτική ύλη του Διαστήματος, του Σύμπαντος. Αυτό τον δικαιώνει, και όχι μόνο... Σύμφωνα με τον φυσικό Ουέμπστερ του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, η αρχική ύλη του Σύμπαντος αποτελούνταν από μια πυκνή σούπα στοιχειωδών σωματιδίων, όπως το χάος των ορφικών και άλλων κοσμοθεωριών. Τελευταία οι Κινέζοι έχουν χρησιμοποιήσει υπέρηχους που μετατρέπονται σε θερμότητα για τη διάλυση μη χειρουργήσιμων όγκων και ο Ιταλός γιατρός Ορσι πειραματίζεται με αυτούς στο Μιλάνο. Στην Κίνα ισχυρίζονται ότι έχουν θεραπεύσει 20.000 άτομα σε 10 χρόνια. Αν αυτά όλα αληθεύουν, θα εξηγούσαν και τις σαμανικές εγχειρήσεις με ένα απλό άγγιγμα. Οι θεωρίες του Μάξγουελ για τον ηλεκτρισμό και την κοσμική ενέργεια είχαν επηρεάσει κι έναν άλλο μοναδικό, τονΑλφρεντ Ζαρί, ο οποίος έφτιαξε την Παταφυσική του επιστήμη, που ήταν «η επιστήμη των εξαιρέσεων», σε αντιπαράθεση με την κανονική επιστήμη των επαναλήψεων. Θα μπορούσαμε να πούμε και των αιρέσεων και καθαιρέσεων, έχοντας προβλέψει τους Χίτλερ και Στάλιν στον «Βασιλιά Ουμπού» του. Τα τελευταία πειράματα του Ράιχ με τον καιρό και τη μελατονίνη ηχούν παταφυσικά. Αλλά όπως και τα UFO, είναι άραγε μόνον εξαιρέσεις, ή είναι, στον παραλογισμό τους, μια προφητική διαίσθηση του μέλλοντος; Οταν ο Ράιχ απέδιδε την αλλαγή του κλίματος στους εξωγήινους προέβλεψε, κατά τη γνώμη μου, τον Μπους, τον Τσέινι και το καρτέλ της χρήσης του πετρελαίου στη βιομηχανία, την ηλεκτροφώτιση, τις μεταφορές, συμπεριλαμβανόμενου και του Πούτιν, και των άλλων που στηρίζουν τον πλούτο τους στη θανάσιμη πετροενέργεια, ως μια κοινωνική πανούκλα, κι αυτών που αρνούνται να συμμορφωθούν, όπως οι Ινδίες και η Κίνα, με τις ΗΠΑ, μπροστά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και της κλιματικής αλλαγής. «Τυφλοί τα τ' ώτα τον τε νουν, τα τ' όμματ' εισί», νέοι Οιδίποδες ενός πολύ παγκοσμιοποιημένου οιδιπόδειου.
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 25/01/2008
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008
Βίλχελμ Ράιχ Οι δεσμώτες του σπηλαίου και το απαγορευμένο μήνυμα
Αφιέρωμα
Βίλχελμ Ράιχ
Βίλχελμ Ράιχ
Οι δεσμώτες του σπηλαίου και το απαγορευμένο μήνυμα
ΤΗΣ ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ
Εχω δικαίωμα στην κρίση ανθρώπων ικανών να με κρίνουν και στο καλοπροαίρετο, ανιδιοτελές λάθος. Τα λόγια αυτά, με τα οποία ο Ράιχ αντιμετώπισε τους δικαστές του, που τελικά τον έστειλαν στη φυλακή, θα έπρεπε να βρίσκονται γραμμένα στην είσοδο κάθε πνευματικού ιδρύματος στον κόσμο. Δίνοντάς του τον λόγο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών πιστεύω ότι αναγνωρίζουμε τη δύναμη, την τόλμη και την ανιδιοτέλειά του, την επιμονή του στη διεπιστημονική προσέγγιση και στη σύνδεση σκέψης, βιώματος και δράσης. Οτι του δίνουμε, όπως ζητούσε, το δικαίωμα να κριθεί με πνευματικά κριτήρια, χωρίς υποχρεωτικά να προσυπογράφουμε όλα όσα είπε. Αρχεται λοιπόν ή μάλλον συνεχίζεται η συνεδρίαση. Ο πολίτης Ράιχ έχει τον λόγο.
Μια ομάδα από δεσμώτες βρίσκονται αλυσοδεμένοι σε μια φυλακή. Οι άνθρωποι αυτοί γεννήθηκαν ελεύθεροι, αλλά περνούν έγκλειστοι ολόκληρη τη ζωή τους. Η φυλακή αυτή είναι ο πολιτισμός μας. Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν παραδέχεται πως πρόκειται αληθινά για φυλακή. Οι μεγάλοι προφήτες μάς εξαπατούν παρηγορώντας μας με μάταιες ελπίδες ότι κάπου αλλού υπάρχει ένας άλλος κόσμος χωρίς φυλακές, και πείθοντάς μας να ανεχόμαστε την καταπίεση με αντάλλαγμα τη μετά θάνατον ελευθερία. Οι δημιουργοί σαν τον Μιχαήλ Αγγελο, τον Σέξπιρ, τον Γκέτε (Φρόιντ για τους τρεις) δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ομορφαίνουν, διακοσμώντας με το έργο τους, τους τοίχους της φυλακής, κάνοντας με τον τρόπο αυτό πιο στέρεα τα δεσμά μας. Οι μεγάλοι νομοθέτες μάς προτείνουν κανονισμούς για να κυκλοφορούμε πιο άνετα στους διαδρόμους και τα κελιά της φυλακής.
Τον ρόλο όμως του δήμιου/ δολοφόνου έχουν αναλάβει να εκπληρώνουν διαχρονικά τα διάφορα ιερατεία καθώς και οι εγκόσμιες εξουσίες, με πρωτοπόρους τους τυράννους σαν τον Στάλιν και τον Χίτλερ, που ενώνουν στο πρόσωπό τους τις πιο αποτρόπαιες πλευρές της δικτατορίας και της επίγειας θρησκείας, αλλά και ολόκληρες άλλες κατηγορίες του ιερατείου: Κληρικοί, δικαστές, δημοσιογράφοι και βεβαίως αυτοί που διεκδικούν το μονοπώλιο της επιστημονικής αλήθειας.
Ο λόγος που μια τέτοια δολοφονία πραγματοποιείται κάθε τόσο, είναι πως αυτοί που τόλμησαν να αψηφήσουν τον νόμο της σιωπής και της άγνοιας που κυβερνά τη φυλακή, γνωρίζουν ένα μυστικό που, αν το κοινοποιήσουν, όχι μόνον οι διάφορες εξουσίες, αλλά και οι ίδιοι οι τοίχοι της φυλακής θα καταρρεύσουν. Το μυστικό είναι πως, ενώ ζούμε σαν άθλιοι έγκλειστοι, μπορούμε να βιώσουμε την ανθρώπινη πλήρωση και την ευδαιμονία. Και ο δρόμος για να πετύχουμε κάτι τέτοιο είναι η ερωτική απελευθέρωση, η κατάκτηση του οργασμού, που δεν έχει τίποτε να κάνει με την επίπεδη σεξουαλικότητα και ακόμη λιγότερο με την πορνογραφία. Η πραγμάτωση του ερωτικού οργασμού, ανοίγει τον δρόμο για το γκρέμισμα της φυλακής, γιατί ενώνει την ψυχή με το Σύμπαν, απελευθερώνει μια πανίσχυρη ζωοποιό ενέργεια που είναι κοινή και στα δύο. Η αληθινή ιστορία του Χριστού μπορεί να είναι το παράδειγμα μιας τέτοιας πρότασης αλλά και της αιματηρής ακύρωσής της. Πουθενά στα Ευαγγέλια ο Χριστός δεν εκφράζεται υπέρ της σεξουαλικής στέρησης και της αποδοχής της καταπίεσης. Η αγάπη, που είναι το κέντρο της διδασκαλίας του, είναι πρωταρχικά ερωτική αγάπη, με την πιο συγκεκριμένη και απτή έννοια.
Εκανα μόλις μια βιαστική περίληψη κάποιων βασικών σημείων του έργου Η δολοφονία του Χριστού του Βίλχελμ Ράιχ. Δεν είναι μάλλον ανάγκη να προσθέσω ότι, όπως και κάθε άλλη περίληψη, όπως ας πούμε η σύνοψη του έργου Οιδίπους τύραννος από τον Φρόιντ στην Ερμηνευτική των ονείρων, έτσι και η δική μου είναι λογικό να περιέχει υπογραμμίσεις, μετατοπίσεις, παραλείψεις, ακόμη και αλλοιώσεις, για τις οποίες υπόλογη είμαι εγώ η ίδια. Ενα από τα πιο μεγάλα προβλήματα της κριτικής είναι ότι κάθε φορά που αυτή αφηγείται ένα έργο για να το κρίνει, το ξαναδιηγείται, δηλαδή το οικειοποιείται και το ανασυνθέτει. Ενας πιο προσωπικός λόγος είναι ότι το βιβλίο αυτό, που ένα αντίτυπό του έχει διασωθεί στη βιβλιοθήκη μου από τα πολύ νεανικά μου χρόνια, γεμάτο ενθουσιώδεις υπογραμμίσεις με κόκκινο μελάνι, είναι για μένα ένα κείμενο που με εντυπωσίασε, αλλά και το ίχνος μιας εποχής ελπίδας. Τα κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών του '60 και του '70 είδαν στον Ράιχ, στον Μαρκούζε, στον Γκι Ντεμπόρ, στον Λεφόρ, στον Καστοριάδη κάποιους από τους προφήτες τους. Ο Ράιχ, αποκηρυγμένος από την ψυχαναλυτική εταιρεία, απόβλητος από την Αριστερά, επέστρεψε σαν μια αιχμηρή παρουσία, που έδειχνε τρόπους για να διαβάσουμε την πολιτική και την ιστορία, ας πούμε την άνοδο του φασισμού, με έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο, αλλά, περισσότερο από όλους, πρότεινε έναν άλλο τρόπο ζωής. Τόσο εκείνος, όσο και οι άλλοι προφήτες της αμφισβήτησης φαινόταν επιπλέον να απαντούν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, σε μια βαθιά αγωνία που στοίχειωνε τους πιο υποψιασμένους: Στην ακόμη θολή, αλλά βασανιστική, αίσθηση ότι η κοινωνική δράση, η πολιτική πράξη, όχι μόνο θα έμενε ανολοκλήρωτη, αλλά και θα κινδύνευε σε κάθε στιγμή να γεννήσει τέρατα, αν δεν συνδυαζόταν με την ψυχική αυτογνωσία. Δύο πράγματα είναι αυτά που με κάνουν σήμερα να ξαναγυρίζω στο κείμενο αυτό. Πρώτα η διαπίστωση ότι όποιος ή όποια τολμά να σκεφτεί, να ερευνήσει ή να δημιουργήσει έξω από τον κανόνα, φτάνει κάποτε στη στιγμή που βλέπει την κατεστημένη μικρόνοια και μικροψυχία να τον/ την απειλούν με συμβολική ή πραγματική εξόντωση, πράγμα που καθόλου δεν αποκλείει κάποιο άγαλμα ή κενοτάφιο μόλις καταφέρουν να τον εξοντώσουν. Το δεύτερο στοιχείο σχετίζεται με τα πρόσωπα και τα κείμενα με τα οποία είτε φανερά είτε υπαινικτικά συνομιλεί ο Ράιχ1.
Για ποια πρόσωπα, για ποια κείμενα μιλάμε; Πρώτα από όλα, τα Ευαγγέλια. Υπάρχει μια ανάγνωση των επίσημων και των απόκρυφων Ευαγγελίων που βλέπει στα λόγια και στο πρόσωπο του Χριστού έναν ύμνο στον σωματικό και τον ψυχικό έρωτα. Υμνο που τον οδήγησε στον θάνατο και στη συνέχεια παραμορφώθηκε και αναιρέθηκε τελείως από το ιερατείο, καταλήγοντας συνώνυμο του διαβόλου. Ο Σικελιανός, ο Ελύτης στη χώρα μας και πολλοί άλλοι σε πολλές μεριές της γης, από τον Ντοστογιέφσκι στη Ρωσία μέχρι τον Χόρχε Αμάντο στη Βραζιλία, μοιράζονται λίγο-πολύ αυτή την οπτική. Υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Μια ταύτιση του πιστού, του ορθόδοξου, του αιρετικού ή και του άθεου δημιουργού ή των προσώπων της δημιουργίας του με τον δολοφονημένο θεό. Ο Θερβάντες, ο Ντοστογιέφσκι, ο Καζαντζάκης, και μια στρατιά από λαϊκούς και μη ζωγράφους, από τον Βρούμπελ, στον Μπέικον και τον Διαμαντόπουλο, αναγνωρίζουν στις πληγές του Εσταυρωμένου τα δικά τους ψυχικά και σωματικά τραύματα. Οικειοποιούμενος την αφήγηση των ευαγγελίων ο Ράιχ κάνει, με τη σειρά του, όπως θα έλεγε ο Μπαλζάκ, μια Messe de l' athee, τη λειτουργία ενός αθέου. Για να ακριβολογήσω μάλιστα περισσότερο, και για να δώσω το στίγμα της πρωτοτυπίας του στην υπόθεση αυτή, πρέπει να προσθέσω κάτι ακόμα. Ο Ράιχ είναι πιο πολύ άθρησκος παρά άθεος. Δεν απιστεί ακριβώς προς τον θεό αλλά προς αυτό που οι θρησκείες καταλαβαίνουν ως θεό. Ο θεός γι' αυτόν είναι μέσα μας. Είναι αυτή η απαγορευμένη, φυλακισμένη κοσμική ενέργεια που διέπει τον μικρόκοσμο της ψυχής και τον μακρόκοσμο του Σύμπαντος. Η αθεΐα του λοιπόν είναι σαν αυτή των Ελλήνων προσωκρατικών, του Ηρακλείτου και του Ξενοφάνη, που, σαν τον Ράιχ, συνέδεαν τη φύση του ανθρώπου και την φύση του κόσμου. Αν όμως ο θεός είναι φυλακισμένη ή δολοφονημένη ενέργεια, αν η οργόνη, οι αστρικές καταιγίδες, είναι το σημείον του, τότε ο ανθρωπάκος, που είναι μαζί δεσμώτης και δήμιος, έχει στο μέτωπό του κάτι πολύ πιο τρομερό από το σημείον του Κάιν. Δεν είναι μόνον αδελφοκτόνος, αλλά θεοκτόνος.
Μιλώντας για τη φυλακή της ύπαρξης, όπως μας την έδειξε ο Ράιχ, απέφυγα ώς εδώ να χρησιμοποιήσω μία λέξη: Το έκανα για να υπογραμμίσω μια αποσιώπηση που είναι τόσο εξόφθαλμη, ώστε μοιάζει όχι να συγκαλύπτει, αλλά να προβάλει κραυγαλέα τη θεμελιακή πηγή του κειμένου του. Είναι περισσότερο από προφανές ότι το πρότυπο της σκηνοθεσίας και η ραχοκοκαλιά της αφήγησης της Δολοφονίας του Χριστού του Ράιχ δεν είναι άλλο από τον μύθο του σπηλαίου στην πλατωνική Πολιτεία. Το θύμα της δολοφονίας παίρνει στη ραϊχιανή παραβολή το όνομα του Χριστού, αλλά το καλούπι είναι ο ανώνυμος δεσμώτης του σπηλαίου, δηλαδή ο Σωκράτης, όπως υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο ή όπως στο αινιγματικό σύνορο προφορικότητας και γραφής τον βλέπει ο Πλάτων. Αυτός είναι ο δεσμώτης, ο οποίος απελευθερώνεται, και ανακαλύπτει την απάτη του κουκλοπαίχτη, που προβάλλει το θέατρο σκιών του στον τοίχο του σπηλαίου, σαν να ήταν η πραγματικότητα. Αυτός είναι που ανεβαίνει με δυσκολία προς την έξοδο και ανακαλύπτει την πηγή του φωτός και την αληθινή ουσία των πραγμάτων. Και αυτός επιστρέφει στον κόσμο του σπηλαίου, λέει την αλήθεια και πεθαίνει, επειδή την είπε. Γιατί ο Ράιχ αποσιωπά την πηγή της έμπνευσης; Κλέβει ιδέες; Αποκλείεται, και διότι είναι αυτός που είναι, και γιατί το κείμενο του Πλάτωνα ήταν στην εποχή του πολύ πιο γνωστό από ό,τι σήμερα. Φοβάται να τον πουν ιδεαλιστή; Αυτό θα ταίριαζε σε άλλους 2. Οχι στον Ράιχ που δεν υποχώρησε μπροστά στις επιθέσεις της φροϊδικής και της σταλινικής ορθοδοξίας. Και έπειτα, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα μιλούσε για τον Χριστό. Μήπως το κείμενο είναι τόσο γνωστό, ώστε ο συγγραφέας θεωρεί την αναφορά άχρηστη; Αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί, αν και ο Ράιχ κάθε άλλο παρά απευθυνόταν μόνο σε έναν κλειστό κύκλο λογίων. Το ερώτημα μένει εκκρεμές, αλλά η ουσία βρίσκεται αλλού.
Η αναλογία ανάμεσα στα δύο κείμενα δεν είναι φιλολογική. Είναι ή θα μπορούσε να γίνει ουσιαστική, υπό τον όρο ότι θα δεχτούμε μια ριζική ανατροπή που θα διαβάσει το κείμενο του πλατωνικού σπηλαίου όχι ιδεαλιστικά, σαν μια αναφορά σε άσαρκες ιδέες, αλλά υπό το πρίσμα της ψυχικής εμπειρίας και της σωματικότητας. Ο Φρόιντ είναι αυτός που διέγνωσε πρώτος ότι η πλατωνική θεωρία της ανάμνησης είναι ένα αρχαίο αντίστοιχο της ψυχαναλυτικής παλινδρόμησης. Ανάμνηση και παλινδρόμηση επιτελούν τον ίδιο σκοπό. Αποκαλύπτουν την απάτη ή την αποσπασματικότητα που χαρακτηρίζει τον κόσμο της δόξας ή των φαινομένων στον Πλάτωνα ή τον κόσμο του εγώ στον Φρόιντ. Ο πλατωνικός δεσμώτης μάλιστα (μέσα από τη σχέση του με το πολιτικό) θα εξυπηρετούσε πολύ τον Ράιχ στη διαμάχη του με τον Φρόιντ για τις σχέσεις ψυχανάλυσης και πολιτικής. Οπως είχε προσέξει ο Πιερ Βιντάλ Νακέ, ο δεσμώτης/ Σωκράτης δεν επαναπαύεται στην προσωπική κατάκτηση της αλήθειας. Επιστρέφει για να τη διαλαλήσει στο σπήλαιο, δηλαδή στην πόλιν - κράτος των Αθηνών, που θα τον σκοτώσει. Ενας πολιτικοποιημένος δεσμώτης λοιπόν, που ωστόσο βλέπει την πολιτική με μάτια φωτισμένα από μια μύηση, η οποία, όπως λέει ο Πλάτων, είναι πολύ πιο σημαντική και δύσκολη από τα Ελευσίνια. Υπάρχει βέβαια ένα σημαντικό κενό, μία αποφασιστική διαφορά: Σε αντίθεση με τον φυλακισμένο του Ράιχ, που ανακαλύπτει το φως της αλήθειας στην αστραπή του οργασμού, ο δρόμος του πλατωνικού δεσμώτη δεν σχετίζεται με τον έρωτα στο κείμενο της Πολιτείας. Η διαφορά όμως υπερβαίνεται μέσα από τα ερωτικά πλατωνικά κείμενα. Τα κείμενα εκείνα που αντί να υπηρετούν την ενόρμηση του θανάτου, επιμένοντας ότι το σώμα είναι σήμα, δηλαδή τάφος, θεοποιούν τον έρωτα. Στον Φαίδρο ο εραστής ανατριχιάζοντας ερωτικά καταλήγει να αποκτήσει πούπουλα και φτερά και να πετάξει προς τον υπερουράνιο τόπο της αλήθειας. Και στο Συμπόσιο, αφιερωμένο στον έρωτα, μια γυναίκα προφήτισσα, η Διοτίμα, μαθαίνει στον Σωκράτη ότι έρωτας και κάλλος συνδέονται με τον σωματικό και τον πνευματικό τοκετό. Είναι αλήθεια ότι η σύνδεση του κόσμου της μήτρας και του τοκετού δεν γίνεται από τον Ράιχ. Αντίθετα στο έργο Η λειτουργία του οργασμού παίρνει τις αποστάσεις του από τις σχετικές θέσεις του Ρανκ και του Φερέντσι, που βρέθηκαν και αυτοί εκτός φροϊδικής ορθοδοξίας. Την εποχή ωστόσο που το έργο του Ράιχ επανερχόταν στο προσκήνιο μέσα από τα κινήματα του '60-'70, Ελληνες και ξένοι ψυχίατροι, όπως ο Καυκαλίδης και ο Γκροφ, υποστήριξαν βάσει κλινικών δεδομένων την άποψη ότι ο οργασμός είναι και επιστροφή στον τόκον, τον κόσμο της μήτρας ή της γέννησης.
Οι έρευνες του Ράιχ κατέληξαν σε μια οργανωμένη και υποστηριγμένη από μια πληθώρα δημοσιευμάτων θεωρία για τη σύνδεση της ψυχής και του κόσμου μέσα από την ενέργεια που κυβερνά τον οργασμό και την ζωή των άστρων. Χωρίς να μπορούμε εδώ να αποτιμήσουμε επιστημονικά ούτε την αξία των θεωριών αυτών ούτε την αποτελεσματικότητα ή μη των θεραπειών που δοκίμασε, μπορούμε να πούμε κάτι. Είναι γεγονός ότι η άποψή του ότι ψυχή και κόσμος επικοινωνούν και αλληλοεπηρεάζονται, φέρνει τον κόσμο της ψυχανάλυσης αντιμέτωπο με μια διαχρονική πίστη, που αποτελεί θεμέλιο τόσο της προσωκρατικής φιλοσοφίας όσο, για παράδειγμα, και της ινδικής Τάντρα. Ακόμα και αν τα ειδικά επιχειρήματά του, είτε οι κλινικές εφαρμογές που απορρέουν από αυτά δεν ευσταθούν, ο δρόμος που δοκίμασε να ανοίξει με έμπνευση και τόλμη δεν χάνει, κατά τη γνώμη μου, τη σημασία του. Ποια ήταν η μοίρα του μηνύματός του; Οχι διαφορετική από αυτές του Σωκράτη ή του Χριστού. Το ανεπίδοτο του μηνύματος επαληθεύτηκε έτσι άλλη μια φορά. Ο Ράιχ βρήκε την υποδοχή που βρίσκει ο Χριστός από τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή στους «Καραμάζωφ» του Ντοστογιέφσκι. Δεν κάηκε στην πυρά, αλλά διώχτηκε και φυλακίστηκε και σημαντικά γραπτά του έπεσαν θύματα ενός άουτο ντα φε της λογοκρισίας. Η δύναμη της γοητείας του παραμένει για πολύ περισσότερους από αυτούς που ασπάζονται πλήρως τις θεωρίες του. Δεν είναι μόνον η λάμψη αυτού που καρφώθηκε στον σταυρό της άγνοιας και της εμπάθειας. Είναι και το ότι κάθε πεντακόσια ή ίσως χίλια χρόνια κάποιος που τον λένε Σωκράτη, Βούδα, Κομφούκιο, Χριστό, Μωάμεθ, Μαρξ ή Φρόιντ παίρνει το ρίσκο να δηλώσει ότι με την πρότασή του τελειώνει η προϊστορία της εκμετάλλευσης, του μίσους, της μιζέριας και εγκαινιάζεται, επιτέλους, η αληθινή ιστορία της ανθρωπότητας. Οι κίνδυνοι από μια τέτοια επαγγελία δεν είναι αμελητέοι. Αλλά και η ανάγκη να βγούμε από έναν κόσμο ψυχαναγκαστικής και συχνά φονικής επανάληψης μένει ριζωμένη στην ψυχή μας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Περισσότερες φωνές που ακούγονται μέσα από τη φωνή που μας μιλά, όχι απλώς σαν αναφορές, παραπομπές, λογοτεχνικά κόλπα, αλλά κάπως σαν τις φωνές που άκουγε ο αφηγητής τού «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ» μέσα στη φωνή ενός από τους ήρωές του, του βαρόνου ντε Σαρλί).
2. Θα ταίριαζε φέρ' ειπείν, καλύτερα στην αντίστοιχη σιωπή του Μπαχτίν, που έτρεμε την οργή του σταλινικού καθεστώτος, για τον Πλάτωνα και άλλες αρχαίες «ιδεαλιστικές» πηγές του.
Μια ομάδα από δεσμώτες βρίσκονται αλυσοδεμένοι σε μια φυλακή. Οι άνθρωποι αυτοί γεννήθηκαν ελεύθεροι, αλλά περνούν έγκλειστοι ολόκληρη τη ζωή τους. Η φυλακή αυτή είναι ο πολιτισμός μας. Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν παραδέχεται πως πρόκειται αληθινά για φυλακή. Οι μεγάλοι προφήτες μάς εξαπατούν παρηγορώντας μας με μάταιες ελπίδες ότι κάπου αλλού υπάρχει ένας άλλος κόσμος χωρίς φυλακές, και πείθοντάς μας να ανεχόμαστε την καταπίεση με αντάλλαγμα τη μετά θάνατον ελευθερία. Οι δημιουργοί σαν τον Μιχαήλ Αγγελο, τον Σέξπιρ, τον Γκέτε (Φρόιντ για τους τρεις) δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ομορφαίνουν, διακοσμώντας με το έργο τους, τους τοίχους της φυλακής, κάνοντας με τον τρόπο αυτό πιο στέρεα τα δεσμά μας. Οι μεγάλοι νομοθέτες μάς προτείνουν κανονισμούς για να κυκλοφορούμε πιο άνετα στους διαδρόμους και τα κελιά της φυλακής.
Τον ρόλο όμως του δήμιου/ δολοφόνου έχουν αναλάβει να εκπληρώνουν διαχρονικά τα διάφορα ιερατεία καθώς και οι εγκόσμιες εξουσίες, με πρωτοπόρους τους τυράννους σαν τον Στάλιν και τον Χίτλερ, που ενώνουν στο πρόσωπό τους τις πιο αποτρόπαιες πλευρές της δικτατορίας και της επίγειας θρησκείας, αλλά και ολόκληρες άλλες κατηγορίες του ιερατείου: Κληρικοί, δικαστές, δημοσιογράφοι και βεβαίως αυτοί που διεκδικούν το μονοπώλιο της επιστημονικής αλήθειας.
Ο λόγος που μια τέτοια δολοφονία πραγματοποιείται κάθε τόσο, είναι πως αυτοί που τόλμησαν να αψηφήσουν τον νόμο της σιωπής και της άγνοιας που κυβερνά τη φυλακή, γνωρίζουν ένα μυστικό που, αν το κοινοποιήσουν, όχι μόνον οι διάφορες εξουσίες, αλλά και οι ίδιοι οι τοίχοι της φυλακής θα καταρρεύσουν. Το μυστικό είναι πως, ενώ ζούμε σαν άθλιοι έγκλειστοι, μπορούμε να βιώσουμε την ανθρώπινη πλήρωση και την ευδαιμονία. Και ο δρόμος για να πετύχουμε κάτι τέτοιο είναι η ερωτική απελευθέρωση, η κατάκτηση του οργασμού, που δεν έχει τίποτε να κάνει με την επίπεδη σεξουαλικότητα και ακόμη λιγότερο με την πορνογραφία. Η πραγμάτωση του ερωτικού οργασμού, ανοίγει τον δρόμο για το γκρέμισμα της φυλακής, γιατί ενώνει την ψυχή με το Σύμπαν, απελευθερώνει μια πανίσχυρη ζωοποιό ενέργεια που είναι κοινή και στα δύο. Η αληθινή ιστορία του Χριστού μπορεί να είναι το παράδειγμα μιας τέτοιας πρότασης αλλά και της αιματηρής ακύρωσής της. Πουθενά στα Ευαγγέλια ο Χριστός δεν εκφράζεται υπέρ της σεξουαλικής στέρησης και της αποδοχής της καταπίεσης. Η αγάπη, που είναι το κέντρο της διδασκαλίας του, είναι πρωταρχικά ερωτική αγάπη, με την πιο συγκεκριμένη και απτή έννοια.
Εκανα μόλις μια βιαστική περίληψη κάποιων βασικών σημείων του έργου Η δολοφονία του Χριστού του Βίλχελμ Ράιχ. Δεν είναι μάλλον ανάγκη να προσθέσω ότι, όπως και κάθε άλλη περίληψη, όπως ας πούμε η σύνοψη του έργου Οιδίπους τύραννος από τον Φρόιντ στην Ερμηνευτική των ονείρων, έτσι και η δική μου είναι λογικό να περιέχει υπογραμμίσεις, μετατοπίσεις, παραλείψεις, ακόμη και αλλοιώσεις, για τις οποίες υπόλογη είμαι εγώ η ίδια. Ενα από τα πιο μεγάλα προβλήματα της κριτικής είναι ότι κάθε φορά που αυτή αφηγείται ένα έργο για να το κρίνει, το ξαναδιηγείται, δηλαδή το οικειοποιείται και το ανασυνθέτει. Ενας πιο προσωπικός λόγος είναι ότι το βιβλίο αυτό, που ένα αντίτυπό του έχει διασωθεί στη βιβλιοθήκη μου από τα πολύ νεανικά μου χρόνια, γεμάτο ενθουσιώδεις υπογραμμίσεις με κόκκινο μελάνι, είναι για μένα ένα κείμενο που με εντυπωσίασε, αλλά και το ίχνος μιας εποχής ελπίδας. Τα κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών του '60 και του '70 είδαν στον Ράιχ, στον Μαρκούζε, στον Γκι Ντεμπόρ, στον Λεφόρ, στον Καστοριάδη κάποιους από τους προφήτες τους. Ο Ράιχ, αποκηρυγμένος από την ψυχαναλυτική εταιρεία, απόβλητος από την Αριστερά, επέστρεψε σαν μια αιχμηρή παρουσία, που έδειχνε τρόπους για να διαβάσουμε την πολιτική και την ιστορία, ας πούμε την άνοδο του φασισμού, με έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο, αλλά, περισσότερο από όλους, πρότεινε έναν άλλο τρόπο ζωής. Τόσο εκείνος, όσο και οι άλλοι προφήτες της αμφισβήτησης φαινόταν επιπλέον να απαντούν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, σε μια βαθιά αγωνία που στοίχειωνε τους πιο υποψιασμένους: Στην ακόμη θολή, αλλά βασανιστική, αίσθηση ότι η κοινωνική δράση, η πολιτική πράξη, όχι μόνο θα έμενε ανολοκλήρωτη, αλλά και θα κινδύνευε σε κάθε στιγμή να γεννήσει τέρατα, αν δεν συνδυαζόταν με την ψυχική αυτογνωσία. Δύο πράγματα είναι αυτά που με κάνουν σήμερα να ξαναγυρίζω στο κείμενο αυτό. Πρώτα η διαπίστωση ότι όποιος ή όποια τολμά να σκεφτεί, να ερευνήσει ή να δημιουργήσει έξω από τον κανόνα, φτάνει κάποτε στη στιγμή που βλέπει την κατεστημένη μικρόνοια και μικροψυχία να τον/ την απειλούν με συμβολική ή πραγματική εξόντωση, πράγμα που καθόλου δεν αποκλείει κάποιο άγαλμα ή κενοτάφιο μόλις καταφέρουν να τον εξοντώσουν. Το δεύτερο στοιχείο σχετίζεται με τα πρόσωπα και τα κείμενα με τα οποία είτε φανερά είτε υπαινικτικά συνομιλεί ο Ράιχ1.
Για ποια πρόσωπα, για ποια κείμενα μιλάμε; Πρώτα από όλα, τα Ευαγγέλια. Υπάρχει μια ανάγνωση των επίσημων και των απόκρυφων Ευαγγελίων που βλέπει στα λόγια και στο πρόσωπο του Χριστού έναν ύμνο στον σωματικό και τον ψυχικό έρωτα. Υμνο που τον οδήγησε στον θάνατο και στη συνέχεια παραμορφώθηκε και αναιρέθηκε τελείως από το ιερατείο, καταλήγοντας συνώνυμο του διαβόλου. Ο Σικελιανός, ο Ελύτης στη χώρα μας και πολλοί άλλοι σε πολλές μεριές της γης, από τον Ντοστογιέφσκι στη Ρωσία μέχρι τον Χόρχε Αμάντο στη Βραζιλία, μοιράζονται λίγο-πολύ αυτή την οπτική. Υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Μια ταύτιση του πιστού, του ορθόδοξου, του αιρετικού ή και του άθεου δημιουργού ή των προσώπων της δημιουργίας του με τον δολοφονημένο θεό. Ο Θερβάντες, ο Ντοστογιέφσκι, ο Καζαντζάκης, και μια στρατιά από λαϊκούς και μη ζωγράφους, από τον Βρούμπελ, στον Μπέικον και τον Διαμαντόπουλο, αναγνωρίζουν στις πληγές του Εσταυρωμένου τα δικά τους ψυχικά και σωματικά τραύματα. Οικειοποιούμενος την αφήγηση των ευαγγελίων ο Ράιχ κάνει, με τη σειρά του, όπως θα έλεγε ο Μπαλζάκ, μια Messe de l' athee, τη λειτουργία ενός αθέου. Για να ακριβολογήσω μάλιστα περισσότερο, και για να δώσω το στίγμα της πρωτοτυπίας του στην υπόθεση αυτή, πρέπει να προσθέσω κάτι ακόμα. Ο Ράιχ είναι πιο πολύ άθρησκος παρά άθεος. Δεν απιστεί ακριβώς προς τον θεό αλλά προς αυτό που οι θρησκείες καταλαβαίνουν ως θεό. Ο θεός γι' αυτόν είναι μέσα μας. Είναι αυτή η απαγορευμένη, φυλακισμένη κοσμική ενέργεια που διέπει τον μικρόκοσμο της ψυχής και τον μακρόκοσμο του Σύμπαντος. Η αθεΐα του λοιπόν είναι σαν αυτή των Ελλήνων προσωκρατικών, του Ηρακλείτου και του Ξενοφάνη, που, σαν τον Ράιχ, συνέδεαν τη φύση του ανθρώπου και την φύση του κόσμου. Αν όμως ο θεός είναι φυλακισμένη ή δολοφονημένη ενέργεια, αν η οργόνη, οι αστρικές καταιγίδες, είναι το σημείον του, τότε ο ανθρωπάκος, που είναι μαζί δεσμώτης και δήμιος, έχει στο μέτωπό του κάτι πολύ πιο τρομερό από το σημείον του Κάιν. Δεν είναι μόνον αδελφοκτόνος, αλλά θεοκτόνος.
Μιλώντας για τη φυλακή της ύπαρξης, όπως μας την έδειξε ο Ράιχ, απέφυγα ώς εδώ να χρησιμοποιήσω μία λέξη: Το έκανα για να υπογραμμίσω μια αποσιώπηση που είναι τόσο εξόφθαλμη, ώστε μοιάζει όχι να συγκαλύπτει, αλλά να προβάλει κραυγαλέα τη θεμελιακή πηγή του κειμένου του. Είναι περισσότερο από προφανές ότι το πρότυπο της σκηνοθεσίας και η ραχοκοκαλιά της αφήγησης της Δολοφονίας του Χριστού του Ράιχ δεν είναι άλλο από τον μύθο του σπηλαίου στην πλατωνική Πολιτεία. Το θύμα της δολοφονίας παίρνει στη ραϊχιανή παραβολή το όνομα του Χριστού, αλλά το καλούπι είναι ο ανώνυμος δεσμώτης του σπηλαίου, δηλαδή ο Σωκράτης, όπως υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο ή όπως στο αινιγματικό σύνορο προφορικότητας και γραφής τον βλέπει ο Πλάτων. Αυτός είναι ο δεσμώτης, ο οποίος απελευθερώνεται, και ανακαλύπτει την απάτη του κουκλοπαίχτη, που προβάλλει το θέατρο σκιών του στον τοίχο του σπηλαίου, σαν να ήταν η πραγματικότητα. Αυτός είναι που ανεβαίνει με δυσκολία προς την έξοδο και ανακαλύπτει την πηγή του φωτός και την αληθινή ουσία των πραγμάτων. Και αυτός επιστρέφει στον κόσμο του σπηλαίου, λέει την αλήθεια και πεθαίνει, επειδή την είπε. Γιατί ο Ράιχ αποσιωπά την πηγή της έμπνευσης; Κλέβει ιδέες; Αποκλείεται, και διότι είναι αυτός που είναι, και γιατί το κείμενο του Πλάτωνα ήταν στην εποχή του πολύ πιο γνωστό από ό,τι σήμερα. Φοβάται να τον πουν ιδεαλιστή; Αυτό θα ταίριαζε σε άλλους 2. Οχι στον Ράιχ που δεν υποχώρησε μπροστά στις επιθέσεις της φροϊδικής και της σταλινικής ορθοδοξίας. Και έπειτα, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα μιλούσε για τον Χριστό. Μήπως το κείμενο είναι τόσο γνωστό, ώστε ο συγγραφέας θεωρεί την αναφορά άχρηστη; Αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί, αν και ο Ράιχ κάθε άλλο παρά απευθυνόταν μόνο σε έναν κλειστό κύκλο λογίων. Το ερώτημα μένει εκκρεμές, αλλά η ουσία βρίσκεται αλλού.
Η αναλογία ανάμεσα στα δύο κείμενα δεν είναι φιλολογική. Είναι ή θα μπορούσε να γίνει ουσιαστική, υπό τον όρο ότι θα δεχτούμε μια ριζική ανατροπή που θα διαβάσει το κείμενο του πλατωνικού σπηλαίου όχι ιδεαλιστικά, σαν μια αναφορά σε άσαρκες ιδέες, αλλά υπό το πρίσμα της ψυχικής εμπειρίας και της σωματικότητας. Ο Φρόιντ είναι αυτός που διέγνωσε πρώτος ότι η πλατωνική θεωρία της ανάμνησης είναι ένα αρχαίο αντίστοιχο της ψυχαναλυτικής παλινδρόμησης. Ανάμνηση και παλινδρόμηση επιτελούν τον ίδιο σκοπό. Αποκαλύπτουν την απάτη ή την αποσπασματικότητα που χαρακτηρίζει τον κόσμο της δόξας ή των φαινομένων στον Πλάτωνα ή τον κόσμο του εγώ στον Φρόιντ. Ο πλατωνικός δεσμώτης μάλιστα (μέσα από τη σχέση του με το πολιτικό) θα εξυπηρετούσε πολύ τον Ράιχ στη διαμάχη του με τον Φρόιντ για τις σχέσεις ψυχανάλυσης και πολιτικής. Οπως είχε προσέξει ο Πιερ Βιντάλ Νακέ, ο δεσμώτης/ Σωκράτης δεν επαναπαύεται στην προσωπική κατάκτηση της αλήθειας. Επιστρέφει για να τη διαλαλήσει στο σπήλαιο, δηλαδή στην πόλιν - κράτος των Αθηνών, που θα τον σκοτώσει. Ενας πολιτικοποιημένος δεσμώτης λοιπόν, που ωστόσο βλέπει την πολιτική με μάτια φωτισμένα από μια μύηση, η οποία, όπως λέει ο Πλάτων, είναι πολύ πιο σημαντική και δύσκολη από τα Ελευσίνια. Υπάρχει βέβαια ένα σημαντικό κενό, μία αποφασιστική διαφορά: Σε αντίθεση με τον φυλακισμένο του Ράιχ, που ανακαλύπτει το φως της αλήθειας στην αστραπή του οργασμού, ο δρόμος του πλατωνικού δεσμώτη δεν σχετίζεται με τον έρωτα στο κείμενο της Πολιτείας. Η διαφορά όμως υπερβαίνεται μέσα από τα ερωτικά πλατωνικά κείμενα. Τα κείμενα εκείνα που αντί να υπηρετούν την ενόρμηση του θανάτου, επιμένοντας ότι το σώμα είναι σήμα, δηλαδή τάφος, θεοποιούν τον έρωτα. Στον Φαίδρο ο εραστής ανατριχιάζοντας ερωτικά καταλήγει να αποκτήσει πούπουλα και φτερά και να πετάξει προς τον υπερουράνιο τόπο της αλήθειας. Και στο Συμπόσιο, αφιερωμένο στον έρωτα, μια γυναίκα προφήτισσα, η Διοτίμα, μαθαίνει στον Σωκράτη ότι έρωτας και κάλλος συνδέονται με τον σωματικό και τον πνευματικό τοκετό. Είναι αλήθεια ότι η σύνδεση του κόσμου της μήτρας και του τοκετού δεν γίνεται από τον Ράιχ. Αντίθετα στο έργο Η λειτουργία του οργασμού παίρνει τις αποστάσεις του από τις σχετικές θέσεις του Ρανκ και του Φερέντσι, που βρέθηκαν και αυτοί εκτός φροϊδικής ορθοδοξίας. Την εποχή ωστόσο που το έργο του Ράιχ επανερχόταν στο προσκήνιο μέσα από τα κινήματα του '60-'70, Ελληνες και ξένοι ψυχίατροι, όπως ο Καυκαλίδης και ο Γκροφ, υποστήριξαν βάσει κλινικών δεδομένων την άποψη ότι ο οργασμός είναι και επιστροφή στον τόκον, τον κόσμο της μήτρας ή της γέννησης.
Οι έρευνες του Ράιχ κατέληξαν σε μια οργανωμένη και υποστηριγμένη από μια πληθώρα δημοσιευμάτων θεωρία για τη σύνδεση της ψυχής και του κόσμου μέσα από την ενέργεια που κυβερνά τον οργασμό και την ζωή των άστρων. Χωρίς να μπορούμε εδώ να αποτιμήσουμε επιστημονικά ούτε την αξία των θεωριών αυτών ούτε την αποτελεσματικότητα ή μη των θεραπειών που δοκίμασε, μπορούμε να πούμε κάτι. Είναι γεγονός ότι η άποψή του ότι ψυχή και κόσμος επικοινωνούν και αλληλοεπηρεάζονται, φέρνει τον κόσμο της ψυχανάλυσης αντιμέτωπο με μια διαχρονική πίστη, που αποτελεί θεμέλιο τόσο της προσωκρατικής φιλοσοφίας όσο, για παράδειγμα, και της ινδικής Τάντρα. Ακόμα και αν τα ειδικά επιχειρήματά του, είτε οι κλινικές εφαρμογές που απορρέουν από αυτά δεν ευσταθούν, ο δρόμος που δοκίμασε να ανοίξει με έμπνευση και τόλμη δεν χάνει, κατά τη γνώμη μου, τη σημασία του. Ποια ήταν η μοίρα του μηνύματός του; Οχι διαφορετική από αυτές του Σωκράτη ή του Χριστού. Το ανεπίδοτο του μηνύματος επαληθεύτηκε έτσι άλλη μια φορά. Ο Ράιχ βρήκε την υποδοχή που βρίσκει ο Χριστός από τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή στους «Καραμάζωφ» του Ντοστογιέφσκι. Δεν κάηκε στην πυρά, αλλά διώχτηκε και φυλακίστηκε και σημαντικά γραπτά του έπεσαν θύματα ενός άουτο ντα φε της λογοκρισίας. Η δύναμη της γοητείας του παραμένει για πολύ περισσότερους από αυτούς που ασπάζονται πλήρως τις θεωρίες του. Δεν είναι μόνον η λάμψη αυτού που καρφώθηκε στον σταυρό της άγνοιας και της εμπάθειας. Είναι και το ότι κάθε πεντακόσια ή ίσως χίλια χρόνια κάποιος που τον λένε Σωκράτη, Βούδα, Κομφούκιο, Χριστό, Μωάμεθ, Μαρξ ή Φρόιντ παίρνει το ρίσκο να δηλώσει ότι με την πρότασή του τελειώνει η προϊστορία της εκμετάλλευσης, του μίσους, της μιζέριας και εγκαινιάζεται, επιτέλους, η αληθινή ιστορία της ανθρωπότητας. Οι κίνδυνοι από μια τέτοια επαγγελία δεν είναι αμελητέοι. Αλλά και η ανάγκη να βγούμε από έναν κόσμο ψυχαναγκαστικής και συχνά φονικής επανάληψης μένει ριζωμένη στην ψυχή μας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Περισσότερες φωνές που ακούγονται μέσα από τη φωνή που μας μιλά, όχι απλώς σαν αναφορές, παραπομπές, λογοτεχνικά κόλπα, αλλά κάπως σαν τις φωνές που άκουγε ο αφηγητής τού «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ» μέσα στη φωνή ενός από τους ήρωές του, του βαρόνου ντε Σαρλί).
2. Θα ταίριαζε φέρ' ειπείν, καλύτερα στην αντίστοιχη σιωπή του Μπαχτίν, που έτρεμε την οργή του σταλινικού καθεστώτος, για τον Πλάτωνα και άλλες αρχαίες «ιδεαλιστικές» πηγές του.
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 25/01/2008
Το δικαίωμα στη σεξουαλική ελευθερία
Αφιέρωμα
Βίλχελμ Ράιχ
Βίλχελμ Ράιχ
Το δικαίωμα στη σεξουαλική ελευθερία
Ο Βίλχελμ Ράιχ (1897-1957) υπήρξε πρωτοπόρος στην έρευνα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και του οργασμού. Εβραίος, κομμουνιστής, μαθητής του Φρόιντ και καταξιωμένος αναλυτής για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, μίλησε για την εφηβική σεξουαλικότητα, τα αντισυλληπτικά και τις εκτρώσεις, και υπογράμμισε τη σημασία της οικονομικής ανεξαρτησίας για τις γυναίκες - με δυο λόγια, αγωνίστηκε για μια πιο ώριμη κοινωνία, απαλλαγμένη από τις σεξουαλικές νευρώσεις, την πορνεία, τα αφροδίσια νοσήματα. Συνδυάζοντας στοιχεία Ψυχανάλυσης, Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας, Οικονομίας, Κοινωνιολογίας και Ηθικής επηρέασε πλήθος συγγραφέων, ανάμεσά τους τον Σάουλ Μπέλοου, τον Νόρμαν Μέιλερ, τον Γουίλιαμ Μπάροουζ. Ο θεολόγος Ρόμπερτ Κόρινγκτον στη βιογραφία του Ράιχ, την οποία έγραψε το 2003, εξαίρει την ασυνήθιστη διανοητική ισχύ του ψυχαναλυτή, και ιδίως την απαράμιλλη ικανότητά του να συνθέτει γνώσεις από τα πλέον διαφορετικά πεδία «μεταφέροντας αρκετές, φαινομενικά ασύμβατες, έννοιες σε έναν ενιαίο εννοιολογικό χώρο, αναδομώντας τες και προσαρμόζοντάς τες συνεχώς στο ιδιαίτερο πλαίσιο των ερευνών του, με πραγματικά πρωτότυπο, ιδιοφυή τρόπο».
Γεννημένος στη Γαλικία, με σπουδές Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας από το 1920, όταν ήταν μόλις 23 ετών, ο Ράιχ υπήρξε πιο ενθουσιώδης και αισιόδοξος από τον δάσκαλό του και ανέπτυξε τις δικές του ιδέες για τη νεύρωση στα βιβλία του «Η λειτουργία του οργασμού» (1927) και «Ανάλυση του χαρακτήρα» (1933). Στον Μεσοπόλεμο θα ιδρύσει στο Βερολίνο την κίνηση sex-pol, συνδέοντας τη σεξουαλικότητα με την πολιτική, και θα κυνηγηθεί άγρια από τους κομμουνιστές, τους ναζί, τους συναδέλφους του. Το 1933 θα αυτοεξορισθεί στη Σκανδιναβία και από εκεί θα φύγει για την Αμερική το 1939. Το κλασικό έργο του «Η μαζική ψυχολογία του φασισμού» (1933, εκδ. «Μπουκουμάνης») αποτελεί ιδιαίτερα οξυδερκή ανάλυση του φαινομένου του φασισμού και παραμένει ακόμη επίκαιρο.
Το έργο του, επικεντρωμένο στη σχέση ανάμεσα στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τις νευρώσεις, αντιμετωπίζει την οργασμική ικανότητα ως το ύψιστο κριτήριο ψυχικής και σωματικής υγείας. Τη δεκαετία του '30, ανακάλυψε μια νέα βιολογική ενέργεια, την οποία ονόμασε «οργόνη» -ενέργεια που διαπότιζε την ατμόσφαιρα και κάθε ζώσα ύλη- και τις επόμενες δύο δεκαετίες αφιερώθηκε στην έρευνα των νόμων και των ιδιοτήτων της. Ηταν η απαρχή του εξοστρακισμού του από την ψυχαναλυτική κοινότητα. Σταδιακά, οι συνάδελφοί του παρακολουθούσαν έκπληκτοι το «ξεστράτισμά» του, ενώ δεν ήταν λίγοι όσοι διαγίγνωσκαν στην περίπτωσή του ψυχική ασθένεια. Αργότερα, ο Ράιχ θα κατασκεύαζε τους περίφημους «οργονοσυσσωρευτές», θαλάμους μέσα στους οποίους οι ασθενείς του θα τιθάσευαν την ενέργεια, αξιοποιώντας τη για λόγους υγείας, και θα διατύπωνε ορισμένες εξωφρενικά ιδιότυπες θεωρίες.
Ηταν η αρχή του τέλους. Το 1947, ύστερα από μια σειρά επικριτικών άρθρων σχετικά με τον «ψυχοφασισμό» του στο περιοδικό «New Republic» και την «αμφίβολη επαγγελματική του υπόσταση» στο «Harper' s», η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) διέταξε έρευνα σχετική με τους ισχυρισμούς του και κέρδισε τα ασφαλιστικά μέτρα με τα οποία απαγορευόταν η πώληση των οργονοσυσσωρευτών σε όλη την Αμερική. Στη συνέχεια, ο Ράιχ θα κατηγορηθεί ότι παραβίασε τη δικαστική απόφαση και θα οδηγηθεί σε δίκη, όπου θα ασχοληθεί ο ίδιος με την υπεράσπισή του στέλνοντας στον πρόεδρο του δικαστηρίου όλα του τα βιβλία και υποστηρίζοντας ότι κανένα δικαστήριο δεν είναι ενδεδειγμένο να αποφανθεί για επιστημονικά θέματα. Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση, ενώ τον Αύγουστο του 1956 η FDA έκαψε στην πυρά τόνους βιβλίων του. Εναν χρόνο αργότερα, θα πεθάνει από καρδιακή προσβολή μέσα στη φυλακή.
Σήμερα, οι ιδέες του για τον οργασμό και την ηδονή, το δικαίωμα στη σεξουαλική ελευθερία και η απαλλαγή από τις ενοχές, η αναγνώριση της ανάγκης για στοργή και θαλπωρή των νεογέννητων, τα πλεονεκτήματα του φυσικού τοκετού και του θηλασμού, ο ρόλος της καταπίεσης στη δημιουργία της ασθένειας αποτελούν αδιαμφισβήτητες αλήθειες. Του τις χρωστάμε.
Γεννημένος στη Γαλικία, με σπουδές Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας από το 1920, όταν ήταν μόλις 23 ετών, ο Ράιχ υπήρξε πιο ενθουσιώδης και αισιόδοξος από τον δάσκαλό του και ανέπτυξε τις δικές του ιδέες για τη νεύρωση στα βιβλία του «Η λειτουργία του οργασμού» (1927) και «Ανάλυση του χαρακτήρα» (1933). Στον Μεσοπόλεμο θα ιδρύσει στο Βερολίνο την κίνηση sex-pol, συνδέοντας τη σεξουαλικότητα με την πολιτική, και θα κυνηγηθεί άγρια από τους κομμουνιστές, τους ναζί, τους συναδέλφους του. Το 1933 θα αυτοεξορισθεί στη Σκανδιναβία και από εκεί θα φύγει για την Αμερική το 1939. Το κλασικό έργο του «Η μαζική ψυχολογία του φασισμού» (1933, εκδ. «Μπουκουμάνης») αποτελεί ιδιαίτερα οξυδερκή ανάλυση του φαινομένου του φασισμού και παραμένει ακόμη επίκαιρο.
Το έργο του, επικεντρωμένο στη σχέση ανάμεσα στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τις νευρώσεις, αντιμετωπίζει την οργασμική ικανότητα ως το ύψιστο κριτήριο ψυχικής και σωματικής υγείας. Τη δεκαετία του '30, ανακάλυψε μια νέα βιολογική ενέργεια, την οποία ονόμασε «οργόνη» -ενέργεια που διαπότιζε την ατμόσφαιρα και κάθε ζώσα ύλη- και τις επόμενες δύο δεκαετίες αφιερώθηκε στην έρευνα των νόμων και των ιδιοτήτων της. Ηταν η απαρχή του εξοστρακισμού του από την ψυχαναλυτική κοινότητα. Σταδιακά, οι συνάδελφοί του παρακολουθούσαν έκπληκτοι το «ξεστράτισμά» του, ενώ δεν ήταν λίγοι όσοι διαγίγνωσκαν στην περίπτωσή του ψυχική ασθένεια. Αργότερα, ο Ράιχ θα κατασκεύαζε τους περίφημους «οργονοσυσσωρευτές», θαλάμους μέσα στους οποίους οι ασθενείς του θα τιθάσευαν την ενέργεια, αξιοποιώντας τη για λόγους υγείας, και θα διατύπωνε ορισμένες εξωφρενικά ιδιότυπες θεωρίες.
Ηταν η αρχή του τέλους. Το 1947, ύστερα από μια σειρά επικριτικών άρθρων σχετικά με τον «ψυχοφασισμό» του στο περιοδικό «New Republic» και την «αμφίβολη επαγγελματική του υπόσταση» στο «Harper' s», η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) διέταξε έρευνα σχετική με τους ισχυρισμούς του και κέρδισε τα ασφαλιστικά μέτρα με τα οποία απαγορευόταν η πώληση των οργονοσυσσωρευτών σε όλη την Αμερική. Στη συνέχεια, ο Ράιχ θα κατηγορηθεί ότι παραβίασε τη δικαστική απόφαση και θα οδηγηθεί σε δίκη, όπου θα ασχοληθεί ο ίδιος με την υπεράσπισή του στέλνοντας στον πρόεδρο του δικαστηρίου όλα του τα βιβλία και υποστηρίζοντας ότι κανένα δικαστήριο δεν είναι ενδεδειγμένο να αποφανθεί για επιστημονικά θέματα. Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση, ενώ τον Αύγουστο του 1956 η FDA έκαψε στην πυρά τόνους βιβλίων του. Εναν χρόνο αργότερα, θα πεθάνει από καρδιακή προσβολή μέσα στη φυλακή.
Σήμερα, οι ιδέες του για τον οργασμό και την ηδονή, το δικαίωμα στη σεξουαλική ελευθερία και η απαλλαγή από τις ενοχές, η αναγνώριση της ανάγκης για στοργή και θαλπωρή των νεογέννητων, τα πλεονεκτήματα του φυσικού τοκετού και του θηλασμού, ο ρόλος της καταπίεσης στη δημιουργία της ασθένειας αποτελούν αδιαμφισβήτητες αλήθειες. Του τις χρωστάμε.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 25/01/2008
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008
ΨΑΛΜΟΣ - ΕΞΗΓΗΣΗ - ΧΡΗΣΗ
ΨΑΛΜΟΣ - ΕΞΗΓΗΣΗ - ΧΡΗΣΗ
1 Η ευλογία που έρχεται ως αποτέλεσμα της μελέτης και της τήρησης του νόμου Του Θεού Για αποφυγή κακού από τους συνανθρώπους μας, αποφυγή μίσους.
2 Επαναστάτης άνθρωπος – Κυρίαρχος Θεός Διαβάζεται πριν από κάθε εργασία.
3 Μια φωνή προς Τον Θεό σε ώρα κινδύνου. Για να λυθούν, φιλικές, οικογενειακές διαφορές.
4 Μια προσευχή για τη νύχτα. Πριν από τον ύπνο. Για μια δύσκολη βραδιά. Για ψυχική ηρεμία.
5 Μια πρωινή προσευχή. Όταν σε πολεμούν με ψέματα. Όταν προσπαθούν να σου καταστρέψουν την εργασία σου.
6 Μια κραυγή αγωνίας. Για την αντιμετώπιση δύσκολων ασθενειών.
7 Μια προσευχή για προστασία και για τη δίκαιη κρίση Του Θεού. Για την αντιμετώπιση μοχθηρών και κακών ανθρώπων. Αντιμετώπιση της πονηριάς των ανθρώπων. Κατά της μαγείας.
8 Θεός – και άνθρωπος. Ευχαριστία προς Τον Θεό. Για το ξεκίνημα κάποιας εργασίας.
9 Ένα τραγούδι δοξολογίας. Όταν πάνε στραβά οι διάφορες υποθέσεις μας.
10 Μια προσευχή για να υπερασπιστεί Ο Θεός τον αδύνατο. Για αυτούς που οδηγούνται άδικα στο δικαστήριο. Γι' αυτούς που έχουν μεγάλη πίκρα.
11 Μια διάκριση πίστης. Σε περιπτώσεις πανικού. Για να φεύγουν οι δαίμονες.
12 Μια προσευχή για βοήθεια από Τον Θεό. Κατά της εγκατάλειψης.
13 Από την απόγνωση στην ελπίδα. Για αυτούς που πάσχουν από μελαγχολία.
14 Η ανοησία του άθεου. Για τους τυφλούς ψυχικά συνανθρώπους μας. Για να μαλακώσουν οι πεισματάρηδες και οι εγωιστές.
15 Ιδιότητες του ανθρώπου Του Θεού. Για την αποκατάσταση διαλυμένων σχέσεων. Υπέρ των πτωχών συνανθρώπων μας.
16 Ο δρόμος της πίστης. Κατά των σατανικών πομπών. Κατά των πονοκεφάλων. Για τη σωτηρία δαιμονισμένων.
17 Επίκληση μιας καθαρής καρδιάς προς Τον Θεό. Για τους συκοφάντες. Γι' αυτούς που κατηγορούν άδικα να πάψουν να κατηγορούν. Κατά της γλωσσοφαγιάς. Για το κακό μάτι.
18 Προσευχή Στον Θεό γι' απελευθέρωση. Για την ευημερία της χώρας και του λαού. Για να κυβερνούν δίκαια οι άρχοντες.
19 Η θαυμαστή δημιουργία Του Θεού και ο τέλειος νόμος Του. Για να συγχωρέσει Ο Θεός τις αμαρτίες μας.
20 Προσευχή για νίκη του βασιλιά. Για επιτυχία συμφωνιών.
21 Ευχαριστία για τον βασιλιά. Για να έχει σωστή πορεία η χώρα, η πόλη, το χωριό.
22 Δοκιμασία και σωτηρία. Για την ειρήνη όλου του κόσμου. Για να σταματούν οι πόλεμοι.
23 Τα πρόβατα και ο βοσκός. Για να συμφιλιωθούν οι μαλωμένοι. Για να επιστρέψουν οι αιρετικοί στην ορθή πίστη.
24 Λατρεία. Για να μαλακώσουν οι καρδιές των σκληρόκαρδων ανθρώπων.
25 Προσευχή ενός ανθρώπου σε δυσκολία. Κατά της μαγείας. Για να σταματήσουν να μας επιτίθενται οι συνάνθρωποί μας.
26 Προσευχή ενός δίκαιου ανθρώπου. Σε κάθε δυσκολία της ζωής.
27 Εμπιστοσύνη και αφιέρωση Στον Θεό. Για να έχουμε καλό ταξίδι. Για οικογενειακή και κοινωνική γαλήνη.
28 Προσευχή και απάντηση. Για να προστατεύσει Ο Θεός τα υπάρχοντά μας. Κατά της επιβουλής των κακών ανθρώπων.
29 Η βροντή Του Θεού. Για να σταματήσουν οι Θεομηνίες, χαλάζι, παγετός, ασταμάτητη βροχή, σεισμοί, πλημμύρες, θύελλες.
30 Ευχαριστία για μια παράταση ζωής. Για να ξεπερνιέται ο κίνδυνος θανάτου μετά από ατυχήματα.
31 Δοκιμασία και εμπιστοσύνη. Για να επιστρέψουν τα άσωτα παιδιά στο σπίτι τους. Για να δει κάποιος με καθαρά μάτια την αλήθεια.
32 Εξομολόγηση και απόλαυση της συγχώρησης Του Θεού. Για να συγχωρέσει Ο Θεός τις αμαρτίες μας. Για να λυτρωθούν οι ψυχές των κεκοιμημένων.
33 Να ψάλλετε όλοι. Για να καρποφορήσουν τα σπαρτά και τα δέντρα. Για καλές κοινωνικές σχέσεις.
34 Η φροντίδα Του Θεού για τον λαό Του. Κατά πάσης ατυχίας.
35 Προσευχή Στον Θεό για να υπερασπιστεί το δίκαιο.
Υπέρ των άδικα διωχθέντων για να λάμψει η αλήθεια.
36 Η αιώνια αγάπη Του Θεού. Για να ημερέψουν οι φανατισμένοι Χριστιανοί και να καταλάβουν ότι Ο Θεός είναι πλήρης Αγάπης.
37 Καλό και κακό. Για να τιμωρηθούν από Το Θεό οι άδικοι που βλάπτουν τους συνανθρώπους τους και δεν μετανοούν.
38 Σε μεγάλη στεναχώρια. Μια προσευχή για συγχώρηση. Για να μονιάσουν οι χωρισμένοι. Γι' αυτούς που δεν νοιάζονται για το σπίτι τους, να νοιαστούν.
39 Η σύντομη ζωή του ανθρώπου. Γι' αυτούς που πεθαίνουν και φοβούνται και δεν βγαίνει η ψυχή τους.
40 Δοξολογία και προσευχή από μια ξέχειλη καρδιά. Σε κάθε δυσκολία της ζωής.
41 Προσευχή ενός άρρωστου και μοναχικού ανθρώπου. Σε αρρώστους που βρίσκονται στα νοσοκομεία να θεραπευτούν γρήγορα.
42-43 Επιθυμία για Τον Θεό. Για να ελευθερωθούν οι δαιμονισμένοι.
44 Εθνικός θρήνος. Για να μη νικηθεί ο στρατός μας από τον εχθρό.
45 Ένας βασιλικός γαμήλιος ύμνος. Για να πηγαίνουν καλά τα οικογενειακά.
46 «Θεός το φρούριον ημών» Για να ανακόπτει Ο Θεός τις φυσικές καταστροφές. (διαβάζεται ομαδικά). (ομαδική προσευχή).
47 Να αλαλάξετε και να ψάλετε. Ομαδική προσευχή για να υμνηθεί η Δόξα Του Θεού.
48 Σιών, η ένδοξη πόλη Του Θεού. Για να προστατεύει Ο Θεός τον τόπο κατοικίας και τους κατοίκους.
49 Σκέψεις πάνω στη ζωή και τον θάνατο. Γι' αυτούς που έχασαν τη ζωή τους από βίαιο θάνατο. (ατυχήματα, πόλεμοι, δολοφονίες κ.α.)
50 Ο Θεός καλεί τον άνθρωπο σε απολογισμό. Για καταπολέμηση πάσης αχαριστίας – αχάριστων, αδικίας και αδίκων.
51 Παράκληση για αναγνώριση. Για συγχώρεση αμαρτιών. Εξομολογητικός ψαλμός.
52 Η καταδίκη του πονηρού. Για να τιμωρηθούν οι μάγοι και αυτοί που καταφεύγουν σε αυτούς. Για τιμωρία των υποχθόνιων ανθρώπων.
53 Βλέπε Ψαλμό 14ο.
54 Κραυγή για βοήθεια. Για να μη προδίδονται μυστικά.
55 Προσευχή ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε δυσκολία. Για ξεκαθάρισμα συναισθημάτων και να ιδωθούν καθαρά τα πράγματα. Για να φανεί η καθαρή αλήθεια χωρίς συναισθηματισμό.
56 «Στον Θεό έλπισα». Κατά των δαιμονικών επιβουλών που προέρχονται από απόσταση και ταράζουν τη γαλήνη.
57 Προσευχή ανάμεσα σε άγριους εχθρούς. Για να μη βλάπτουν οι εχθροί με τα έργα τους.
58 «Υπάρχει Θεός που κρίνει». Για να διορθωθούν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, υπάλληλοι και εργάτες.
59 Προσευχή για προστασία και τιμωρία. Απογευματινή προσευχή για προστασία.
60 Το έθνος σε ήττα. Για να πάρουν θάρρος οι διστακτικοί άνθρωποι και να βρούνε προκοπή.
61 Η προσευχή ενός κουρασμένου βασιλιά. Για εργοδότες που δεν πάνε καλά οι δουλειές τους.
62 Ένας ψαλμός αγάπης και επανάστασης. Για τους νέους που δεν βρίσκουν εργασία.
63 Η διψασμένη καρδιά. Διαβάζεται μετά από κάθε πετυχημένη συμφωνία για να ευοδωθεί στο μέλλον.
64 Προσευχή για προστασία. Για να τιμωρούνται οι συνωμότες και οι προδότες.
65 Ύμνος ευχαριστίας. Για να πάνε καλά τα σπαρτά.
66 Αίνος και λατρεία. Εθνική και ατομική. Για να προστατεύει Ο Θεός όλο το έθνος.
67 Θερισμός. Για να προστατεύει Ο Θεός τα αγαθά της γης από Θεομηνίες, ληστείες.
68 Το θριαμβευτικό τραγούδι του Ισραήλ. Για να νικήσει ο στρατός μας τους εχθρούς μας.
69 Προσευχή ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε μεγάλη δοκιμασία. Όταν γίνονται μεγάλες καταστροφές.
70 Μια επείγουσα κλίση για βοήθεια. Σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.
71 Μια προσευχή στα γηρατειά. Για γέροντες που βρίσκονται σε μοναξιά να μη θλίβονται.
72 Προσευχή για το βασιλιά. Για να αποδίδεται ορθή δικαιοσύνη.
73 Η αδικία αυτού του κόσμου. Για να σταματήσουν οι συκοφαντίες. Κατά της γλωσσοφαγιάς.
74 Θρήνος για την καταστροφή του ναού. Όταν αισθανόμαστε εγκαταλελειμμένοι από οικογένεια και φίλους.
75 Ο Θεός είναι Κριτής. Για ν' αποδώσει Ο Θεός δικαιοσύνη.
76 Ένας ύμνος απελευθέρωσης. Κατά όλων των ειδών της μαγείας.
77 Παρελθόν και παρόν. Για παρηγοριά από τις θλίψεις.
78 Μαθήματα από την ιστορία του Ισραήλ. Για να συνετιστούν οι αχάριστοι άνθρωποι.
79 Η Ιερουσαλήμ σε ερείπια. Σε ειλικρινή μετάνοια. Για να φύγουν οι εχθροί μας άπρακτοι.
80 Προσευχή για αποκατάσταση του Ισραήλ. Για να πάνε καλά οι αγροτικές σοδειές.
81 Το μήνυμα Του Θεού κατά τον θερισμό. Για να βάλουν μυαλό οι πεισματάρηδες και να σκεφτούν σωστά.
82 Η δικαιοσύνη Του Θεού. Για να μην αδικούν οι δικαστές τους αθώους.
83 Προσευχή για βοήθεια. Για αποκοπή μαζικής εχθρικής επίθεσης.
84 Το τραγούδι ενός προσκυνητή. Καθημερινή προσευχή.
85 Ευχαριστία και προσευχή. Για χάραξη μιας σωστής πορείας μέσα στη ζωή.
86 Προσευχή ενός ανθρώπου σε δυσκολία. Για να βοηθήσει Ο Θεός να βγούμε από αδιέξοδα και άλλες δυσκολίες της καθημερινότητας.
87 Σιών πόλη Του Θεού, μητέρα των εθνών. Για οικογενειακή γαλήνη.
88 Κραυγή ενός απελπισμένου ανθρώπου. Για να βοηθήσει Ο Θεός να παραταθεί η ζωή κάποιου ανθρώπου.
89 Ύμνος και προσευχή. Για να συγχωρέσει Ο Θεός τα παραπτώματά μας είτε έγιναν εν γνώσει είτε εν αγνοία.
90 Σύντομη και σκληρή η ζωή. Για ανθρώπους που βασανίζονται άδικα από σκληρούς συνανθρώπους τους.
91 Εμπιστέψου Τον Θεό και μείνε ήσυχος. Για πονοκέφαλο και άλλους σωματικούς πόνους. Για να απελευθερωθεί η γυναίκα κατά την εγκυμοσύνη. Όταν δεν βγαίνει η ψυχή κάποιου ανθρώπου που περιμένει το θάνατο.
92 «Ωδή για το Σάββατο». Για να μας δίνει Ο Θεός τα ευλογημένα αγαθά του.
93 «Ο Κύριος Βασιλεύει». Για να χαρίζει φώτιση Ο Θεός.
94 Η δικαιοσύνη Του Θεού. Για να τιμωρήσει Ο Θεός αυτούς που διαπράττουν αδικίες. Για να σταματήσει Ο Θεός αυτούς που τρέχουν στους μάγους για να βλάπτουν άλλους ανθρώπους.
95 Λατρεία Στον Πλάστη μας. Προσευχή για κάθε Δευτέρα.
96 Το μεγαλείο και η Δόξα Του Θεού. Προσευχή για κάθε Τρίτη.
97 Αίνος Στο Θεό. Προσευχή για κάθε Τετάρτη – Αντι μαγική-
98 Ένα τραγούδι Στον Θεό. Προσευχή για κάθε Πέμπτη.
99 Ο Θεός συγχωρεί τον λαό Του. Προσευχή για κάθε Παρασκευή.
100 «Ο Κύριος είναι Θεός». Προσευχή για κάθε Σάββατο.
101 Η διακήρυξη του βασιλιά. Για να φέρονται έντιμα οι άνθρωποι στις συναλλαγές τους.
102 Η κραυγή ενός ανθρώπου σε δοκιμασία Για ψυχολογικές ασθένειες.
103 Η αγάπη και το έλεος Του Θεού. Ομαδική προσευχή για το έλεος Του Θεού.
104 Στον Θεό, Τον Μεγάλο Δημιουργό. Προσευχή για τους ταξιδεύοντες, οδηγούς, ναυτικούς, αεροπόρους και επιβάτες.
105 Ύμνος Στον Θεό για την διαθήκη Του με το Ισραήλ. Για κάθε θλιμμένο, φτωχό και βασανισμένο άνθρωπο.
106 Η ανυπακοή του Ισραήλ. Προσευχή για το απόγευμα της Κυριακής.
107 Ύμνος Στον Θεό, Τον Λυτρωτή. Ειδική προσευχή για τον ταξιδιώτη, τον αιχμάλωτο, τον άρρωστο.
108 Ύμνος Στον Θεό. Για να βρουν προκοπή οι διστακτικοί άνθρωποι.
109 Κραυγή για εκδίκηση. Κλήση για βοήθεια. Για τους αχάριστους που με τα έργα τους και τα λόγια τους αδικούν τους ευεργέτες τους.
110 «Βασιλιάς και ιερέας για πάντα». Ευχαριστήριος για τη σωτηρία των ανθρώπων. Διαβάζεται Κυριακή πρωί.
111 Δοξολογία Στο Θεό. Γι' αυτούς που πάνε να διαγωνιστούν σε εξετάσεις μαθημάτων.
112 Μακάριος ο άνθρωπος που σέβεται και υπακούει Στο Θεό. Για ανθρώπους και ειδικά για παιδιά που έχουν φοβίες.
113 Ο Ασύγκριτος Θεός μας. Για να βρούνε θεραπεία οι αδύναμοι άνθρωποι.
114 Ύμνος του Πάσχα. Ο Θεός μαζί με το λαό Του. Ευχαριστήρια προσευχή. Διαβάζεται κάθε μέρα.
115 Ο ζωντανός Θεός. Τα άψυχα είδωλα. Ομαδική προσευχή για κάθε κακό.
116 Ύμνος ευχαριστίας. Για να βοηθήσει Ο Θεός να σωθεί η ζωή κάποιου ανθρώπου.
117 Κάλεσμα για δοξολογία.
118 Ύμνος για την γιορτή των Σκηνών. Για να βοηθήσει Ο Θεός να επιτευχθεί κάποιος καλός σκοπός.
119 Προς δόξα του λόγου Του Θεού. Για να σταματήσουν οι εξεγέρσεις και οι εθνικές συμφορές.
120 Ενάντια στους συκοφάντες. Κατά των συκοφαντών. Κατά της γλωσσοφαγιάς.
121 Ο Θεός, Ο Φύλακας. Κατά όλων των ειδών της μαγείας. Για να θεραπευτούν οι ψυχασθενείς.
122 Ιερουσαλήμ, η Πόλη Του Θεού. Για να φυλάει Ο Θεός κάποια πόλη ή χωριό από κάθε συμφορά.
123 Ικεσία για έλεος. Για να μας βοηθήσει Ο Θεός να βγούμε από κάθε αδιέξοδο.
124 Ο Θεός, Ο Σωτήρας. Προσευχή που διαβάζεται στις εθνικές γιορτές.
125 Πεποίθηση Στον Θεό. Πριν από τον ύπνο. Για να μας φυλάει Ο Θεός από νυχτερινές επιθέσεις δαιμόνων.
126 Γέλιο και δάκρυα. Για την ευημερία και προκοπή ενός τόπου. Για να πάνε καλά οι δουλειές.
127 Η ματαιότητα της ανθρώπινης προσπάθειας χωρίς Τον Θεό. Για να επιλύονται χωρίς προβλήματα οικονομικές διαφορές.
128 Οι ευλογίες του ανθρώπου, που σέβεται και υπακούει Στον Θεό. Για κάθε καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή.
129 Προσευχή για την πτώση όλων εκείνων που κατέθλιψαν τον λαό Του Θεού. Για ανθρώπους που μας κατατρέχουν ασταμάτητα.
130 Προσευχή, προσμονή, ελπίδα για τη λύτρωση Του Θεού. Για ν' αφήνουμε τις υποθέσεις μας Στον Θεό.
131 Ένας ψαλμός απλής πίστης. Για να ημερώνει Ο Θεός τα ανήσυχα και άτακτα παιδιά.
132 Στην ανάμνηση της ημέρας που η κιβωτός φέρθηκε στην Ιερουσαλήμ. Γενική προσευχή.
133 Η οικογενειακή ενότητα του λαού Του Θεού. Σε εποχές ανομβρίας για να έρθει βροχή.
134 Ένας ψαλμός για εκείνους που φιλάνε τον Ναό τη νύχτα. Ευχαριστήριος ψαλμός για κάθε μέρα.
135 Ύμνος δοξολογίας για δημόσια λατρεία. Ευχαριστήριος ψαλμός – κάθε μέρα.
136 «Η Μεγάλη δοξολογία» (Χαλέλ) Για τα νεογέννητα παιδιά να μην αρρωσταίνουν.
137 Θρήνος των εξόριστων στη Βαβυλώνα. Για να επιστρέψουν οι εξόριστοι και οι αιχμάλωτοι στα σπίτια τους.
138 Ύμνος ευχαριστίας. Για να φυλάει Ο Θεός τα γυναικόπαιδα που βρίσκονται κάτω από πόλεμο ή διωγμό.
139 Ο Θεός που βρίσκεται εκεί. Κατά πασών των σκοτεινών δυνάμεων και των υπηρετών τους.
140 Προσευχή για την βοήθεια. Κατά αυτών που τρέχουν σε μάγια. Κατά της σκληρής γλωσσοφαγιάς. Κατά της μαύρης μαγείας.
141 Προσευχή για σωστές αντιδράσεις. Για να μη μας μισούν άνευ λόγου οι συνάνθρωποί μας.
142 Προσευχή ενός ανθρώπου μόνου και σε δυσκολία. Για όλους τους κατατρεγμένους. Για να φύγει η διχόνοια και να έρθει η ομόνοια.
143 Προσευχή για βοήθεια από Τον Θεό. Για κατάθλιψη και κακό μάτι.
144 Ύμνος για τη νίκη Του Θεού. Για να δώσει Ο Θεός ειρήνη.
145 «Ο Κύριος είναι Μέγας» Για να μη καταστρέφουν οι ανεύθυνοι άνθρωποι το φυσικό περιβάλλον.
146 Ατομική δοξολογία. Για αναπτέρωση του πεσμένου ηθικού.
147 Εθνική δοξολογία. Για να ευημερεί ο λαός.
148 Παγκόσμια δοξολογία. Για να πούμε ένα ελάχιστο ευχαριστώ Στον Πανάγαθο Θεό.
149 Η ωδή των πιστών Του Θεού. Για να κρίνει Ο Θεός αυτούς που μας αδικούν.
150 Χορωδιακή συμφωνία δοξολογίας. Ομαδική προσευχή για να δοξάσουμε Τον Θεό.
Γεω-ακτινοβολίες και ραδιαισθησία
του Γιώργου Κυρίτση
Ο πλανήτης μας δέχεται συνεχώς κοσμικές ακτινοβολίες, τις οποίες αντανακλά πίσω. Η εκπεμπόμενες όμως ακτινοβολίες εκ της Γης, μεταφέρουν την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια των υλικών όπου αντανακλώνται. Αυτές οι ακτινοβολίες επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά, όλα τα όντα, ανάλογα τη συμβατότητά τους με τους έμβιους οργανισμούς.
Σε τοποθεσίες με πολύ θετική γεωακτινοβολία, οι αρχαίοι 'Ελληνες, όπως και άλλοι αρχαίοι λαοί, έκτιζαν ναούς και θεραπευτήρια, γι αυτό ακόμα και σήμερα τα μέρη αυτά έχουν ιδιαίτερη "δόνηση". 'Ομως μέρη με αρνητικές ακτινοβολίες, οι οποίες ονομάζονται γεωπαθητικές ή γεωπαθογόνες, μας επηρεάζουν αρνητικά.
Η σύγχρονη επιστήμη αναγνωρίζει πλέον την ύπαρξη των ενεργειών αυτών, που μπορούν να εντοπιστούν εργαστηριακά με κατάλληλα όργανα, αλλά και με το γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων ραδιαισθητικό - ραβδοσκοπικό τρόπο.
Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν ραγδαία ανάπτυξη οι ηλεκτρομαγνητικές (Η/Μ) εστίες μόλυνσης, που είναι το "δώρο" της σύγχρονης κοινωνίας. Τέτοιες εστίες είναι, κεραίες κινητής τηλεφωνίας, ραντάρ, συρμοί, καλώδια υψηλής τάσης, μετασχηματιστές και υποσταθμοί ΔΕΗ, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, φούρνοι μικροκυμάτων και γενικά οι οικιακές ηλεκτρικές συσκευές. 'Ολα αυτά δημιουργούν ηλεκτρομαγνητικά πεδία που διαταράσσουν το φυσικό ενεργειακό μας πεδίο.
Οι γεωπαθητικές επιρροές διακρίνονται σε σταθερές και έκτακτες. Οι πρώτες αφορούν γήινα ενεργειακά πλέγματα που αγκαλιάζουν όλο τον πλανήτη. Αυτά μας επηρεάζουν αρνητικά μόνο στα κομβικά τους σημεία, δηλαδή εκεί που διασταυρώνονται. Τέτοια είναι το πλέγμα Hartmann και το πεδίο Curry, όπως ονομάστηκαν από τους επιστήμονες που τα εντόπισαν. 'Οπως φαίνεται στο σχήμα που ακολουθεί, αυτά σχηματίζουν τετράγωνα περίπου 2x2,5 μέτρα και 3,5x3,5 μέτρα αντίστοιχα, με συγκεκριμένο προσανατολισμό, σε όλη τη Γη.
Σαν "έκτακτα" γεωπαθητικά χαρακτηρίζονται τα υπόγεια τεκτονικά ρήγματα, κοιλότητες και υδάτινα ρεύματα, τα οποία φυσικά δεν απαντώνται παντού, αλλά όπου υπάρχουν, επηρεάζουν αρνητικά τον υπερκείμενο χώρο, σε όλο το μήκος και πλάτος τους.
Ας είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που μπορεί να έχει συνέπεια στη υγεία μας, είναι η παρουσία γεωπαθητικών κόμβων ή ζωνών, εκεί όπου περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας, δηλαδή στο κρεβάτι, στο γραφείο, στον καναπέ μας.
'Οπως βλέπετε στο σχήμα, έχουμε ένα κρεβάτι όπου αν, ας πούμε η σύζυγος κοιμάται δεξιά, δεν έχει κανένα πρόβλημα. Ο σύζυγος όμως (στα αριστερά) έχει κόμβο Curry, τεκτονικό ρήγμα και υδάτινο ρεύμα να διασταυρώνονται στην πλευρά του! Το αρνητικό αυτό πεδίο θέτει την υγεία του σε σοβαρό κίνδυνο.
Προβληματικός είναι κι ο τριθέσιος καναπές. Επηρεάζεται κατά μήκος από το υδάτινο ρεύμα και στη μια πλευρά υπάρχει κόμβος Hartmann. Τέτοιος υπάρχει και στη μια θέση της τραπεζαρίας. Τα υπόλοιπα κομβικά σημεία δε μας απασχολούν, καθώς εκεί δεν περνάει κάποιος πολύ χρόνο.
Ο ραβδοσκοπικός εντοπισμός γεωπαθητικών και Η/Μ αρνητικών επιρροών, γίνεται συνήθως με τη βοήθεια εκκρεμούς και ράβδων ραδιαισθησίας. Ο διενεργών τον εντοπισμό, ουσιαστικά "πιάνει" τις μικροδιαφορές τάσης μεταξύ αριστερόστροφης (αρνητικής) και δεξιόστροφης (θετικής για τον άνθρωπο) ενέργειας. Αυτή η διαφορά τάσης μεταφέρεται σε αντίστοιχη κίνηση του εκκρεμούς ή των ράβδων κι ερμηνεύεται ανάλογα.
'Ετσι εντοπίζονται οι όποιες ηλεκτρομαγνητικές και γεωπαθητικές επιβαρύνσεις μιας κατοικίας. Καταγράφονται τυχόντα υπόγεια υδάτινα ρεύματα και τεκτονικά ρήγματα και τους χώρους που επηρεάζουν. Ερευνώνται οι γεωπαθητικές επιρροές στα υπνοδωμάτια και στο καθιστικό, εντοπίζοντας κομβικά σημεία Hartmann και Curry.
Φυσικά, ένας σωστός έλεγχος ολοκληρώνεται με προτάσεις εναρμόνισης των αρνητικών ακτινοβολιών. Η επέμβαση μπορεί να είναι από απλή μετακίνηση κάποιου κρεβατιού ή καναπέ, ως την πλήρη εναρμόνιση της κατοικίας, εξασφαλίζοντας στα μέλη της οικογενείας προστασία απ’ όλα τα Η/Μ και γεωπαθητικά πεδία.
Η ραβδοσκοπία είναι μια πανάρχαια τέχνη κι όχι μια μόδα της εποχής. Απλώς φαίνεται ότι τώρα ανακαλύπτουμε τη σημασία της για την προσωπική μας ισορροπία και ευεξία. Είναι ουσιαστικά μια από τις πολλές δυνατότητες του ανθρώπου, που μπορεί να καλλιεργηθεί και να εφαρμοστεί απ' όλους.
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008
Μουσικοθεραπεια και Ιατρικη
Σώζει και η μουσικοθεραπεία
Της ΣΟΦΙΑΣ ΝΕΤΑ
Θα περιμένατε ποτέ να δείτε έναν μουσικό να παίζει άρπα μέσα στην... εντατική μονάδα θεραπείας; Και όμως αυτό συμβαίνει στο νοσοκομείο Piedmont στην Ατλάντα των ΗΠΑ, απ' όπου τραβήχτηκε και η φωτογραφία!
Πρωτοπόρος
Ο Αμερικανός αναισθησιολόγος δρ Fred Schwartz είναι πρωτοπόρος των εφαρμογών μουσικοθεραπείας στην ιατρική και δημιουργός των ηχογραφημάτων εμβρυϊκών ήχων (womb sounds) για τη χρήση σε μονάδες εντατικής θεραπείας νεογνών και πρόωρων βρεφών, αλλά και παραγωγός μουσικής για την επιβοήθηση του ύπνου και την ανακούφιση του πόνου. Είναι επίσης δημιουργός της σειράς CD TRANSITIONS - HEALING MUSIC AND WOMB SOUNDS. Ο διακεκριμένος επιστήμονας μίλησε στην «Ε» για την επίδραση της μουσικής στους ασθενείς, λίγο πριν επισκεφθεί τη χώρα μας:
Ο δρ F. Schwartz |
* «Τα έμβρυα μπορούν και αντιλαμβάνονται τη μουσική ήδη από τη 16η εβδομάδα της εγκυμοσύνης και μπορούν να συλλαμβάνουν αρκετές συχνότητες ήχων, σχεδόν όσες και ένα ενήλικο αυτί. Οι πιο καθοριστικοί ήχοι για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του εμβρύου είναι ο ρυθμικός ήχος της καρδιάς και της αναπνοής της μητέρας και οι παλμικοί ήχοι της αρτηριακής κυκλοφορίας στον πλακούντα. Το αυτί των εμβρύων μπορεί να ξεχωρίζει τη φωνή της μητέρας του σε σχέση με μια άλλη γυναικεία φωνή.
Το πιο σημαντικό εκπαιδευτικό κομμάτι της ζωής μας συμβαίνει στο εμβρυϊκό αμφιθέατρο, πολύ σπουδαιότερο για την εγκεφαλική μας ανάπτυξη και από τη σχολική ή την πανεπιστημιακή παιδεία. Γνωρίζουμε σήμερα ότι τα νανουρίσματα με τη φωνή της μητέρας ελαττώνουν το στρες των πρόωρων βρεφών και τα βοηθούν να παίρνουν γρηγορότερα βάρος. Γενικά, η μουσική βοηθάει τα πρόωρα βρέφη και τα νεογνά να συντομεύουν το χρόνο παραμονής τους στις θερμοκοιτίδες και να αναπτύσσονται καλύτερα. Εχουμε αποδείξει με μια μεγάλη μελέτη στις ΗΠΑ ότι με χρήση μουσικής στις μονάδες εντατικής θεραπείας νεογνών συντομεύουμε την εκεί παραμονή των νεογνών κατά περίπου 3 ημέρες και μειώνουμε το κόστος κατά 2.000-6.000 δολάρια κατά πρόωρο βρέφος».
**Μπορεί η μουσική να βοηθήσει σημαντικά στην αντιμετώπιση του πόνου;
* «Εχει αποδειχθεί ότι η μουσική μπορεί να υποκαταστήσει ένα μέρος των αναισθητικών ενδοφλέβιων φαρμάκων κατά τη διάρκεια επεμβάσεων. Μια μελέτη έδειξε ότι με τη βοήθεια κατάλληλης μουσικής ακρόασης (δηλαδή μουσική που διαλέγει ο ασθενής με βάση τις προτιμήσεις του) μπορεί να υποκαταστήσει ο αναισθησιολόγος μέχρι και 5mg διαζεπάμης, της ουσίας που είναι γνωστή ως Valium. Πολύ σημαντική είναι η μουσικοθεραπεία για την ανακούφιση του πόνου, με τη βοήθεια ειδικά εκπαιδευμένων μουσικοθεραπευτών, στα τελευταία στάδια της νόσου ασθενών με καρκίνο. Εχουμε βρει σε διάφορες μελέτες ότι η ακρόαση μιας μουσικής που μας αρέσει ελαττώνει τα επίπεδα των ορμονών του στρες (π.χ. αδρεναλίνη) στο αίμα κατά τη διάρκεια της ακρόασης».
**Πώς επιλέγετε την κατάλληλη μουσική πριν ή κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης;
* «Πολύ σημαντική είναι η μουσική προτίμηση του ασθενούς. Δεν υπάρχουν συνταγές, γιατί η επιλογή της μουσικής έχει να κάνει και με το πολιτισμικό ιδίωμα. Εχω χρησιμοποιήσει jazz, rock, folk και διάφορα άλλα είδη. Είναι σημαντικό να μάθει κανείς τι αρέσει στον κάθε ασθενή. Η κλασική μουσική των Mozart, Bach, Vivaldi έχει χαλαρωτικό αποτέλεσμα, ιδιαίτερα σε αργό τέμπο, τέμπο andante, και είναι κατάλληλη για την αντιμετώπιση του στρες σε πολλούς ασθενείς μας. Μας χαλαρώνει μια μουσική που έχει ένα τέμπο τέτοιο όσο ο ρυθμός της καρδιάς μας σε ηρεμία, δηλαδή 65-70 χτύπους το λεπτό. Πολύ σημαντική και αποτελεσματική είναι η ζωντανή μουσική σε σχέση με την ηχογραφημένη μουσική. Στο νοσοκομείο που εργάζομαι στην Ατλάντα, ένας αρπίστας και ένας φλαουτίστας παίζουν ζωντανή μουσική στους ασθενείς, οι οποίοι νοσηλεύονται στη μονάδα εντατικής θεραπείας και το μέτρο αυτό έχει αποδειχθεί θεραπευτικό για πολλούς αρρώστους».
* Ο δρ Schwartz θα δώσει δύο διαλέξεις με αντικείμενο τις εφαρμογές της «Μουσικής στην Ιατρική» στην Αθήνα, στις 5 Μαρτίου στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών (ώρα 19.30) και στις 6 Μαρτίου την ίδια ώρα στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Στην Ελλάδα έρχεται έπειτα από πρόσκληση του καρδιολόγου του «Ωνασείου», Θανάση Δρίτσα, με τον οποίο συνεργάζεται στενά στο επιστημονικό αντικείμενο των εφαρμογών της μουσικής στο νοσοκομείο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/02/2008
Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008
Kβαντική Ψυχιατρική
Kβαντική Ψυχιατρική του δρ. Andrew Powell
Το ψάρι είπε στο άλλο ψάρι: «Πάνω από τούτη τη θάλασσα είναι μια άλλη, με πλάσματα που κολυμπούν εκεί και ζουν εκεί, όπως εμείς ζούμε εδώ».
Το ψάρι απάντησε: «Τι τρέλα! Αφού ξέρεις πως καθένας που βγαίνει από τη θάλασσά μας, ας είναι και για τόσο δα, πεθαίνει. Ποιος σου είπε για άλλες ζωές σε άλλες θάλασσες»;
Χαλίλ Γκιμπράν, Ο Προφήτης
Οι περισσότεροι ψυχίατροι θεωρούν ότι οι ψυχικές διαταραχές προκαλούνται από διαταραχή της χημείας του εγκεφάλου, μια άποψη που στηρίζεται από τις πρόσφατες ανακαλύψεις της νευρολογίας. Υπάρχουν επίσης πολλά εμπειρικά στοιχεία ότι η ψυχολογική ένταση μπορεί να πυροδοτήσει αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου. Αυτό ενίσχυσε τη δημιουργία ενός βιο-ψυχο-κοινωνικού μοντέλου ψυχικής διαταραχής, όπου συνδυάζονται γενετικοί και δυναμικοί παράγοντες. Ωστόσο, το θεμελιώδες ερώτημα «τι είναι ο νους» παραμένει αναπάντητο, γιατί ο νους δεν έχει υλική υπόσταση.
Η γενική άποψη είναι ότι ο νους είναι επι-φαινομενικός, δηλαδή δευτερεύον φαινόμενο της λειτουργίας του εγκεφάλου. Πιστεύεται πως ο εγκέφαλος κατά κάποιον τρόπο παράγει συνειδητότητα. Η υπόθεση αυτή, αν και λογικοφανής, δεν είναι λογική. Πώς μπορεί κάτι τελείως υλικό να δημιουργήσει κάτι μη-υλικό; Ωστόσο θεωρείται δεδομένο σε έναν κόσμο που βασίζεται στην ιδέα του μηχανικού, υλικού σύμπαντος, όπου οι πέντε αισθήσεις θεωρούνται η μόνη αξιόπιστη πηγή πληροφόρησης.
Διαφωνώ με αυτή την υλιστική άποψη του κόσμου, που ξεκίνησε με τον Ρενέ Ντεκάρτ και τον Ισαάκ Νεύτωνα πριν από 300 χρόνια. Ο Ντεκάρτ θέσπισε το χρυσό κανόνα της εμπειρικής επιστήμης, πως τίποτε δεν θεωρείται αληθινό μέχρι να αποδειχθεί, και ο Νεύτων έθεσε τα θεμέλια του μηχανικού σύμπαντος όπου ο χρόνος είναι απόλυτος και ο χώρος δομείται σύμφωνα με τους νόμους της κίνησης.
Από τότε, το χάσμα μεταξύ θρησκείας κι επιστήμης ολοένα βαθαίνει. Η Εκκλησία δεν μπορούσε πλέον να ισχυριστεί ότι κατανοούσε τη λειτουργία του σύμπαντος, και ο πνευματικός κόσμος απομακρύνθηκε από τον υλικό. Κατά το 19ο αιώνα, η νέα επιστήμη της ψυχολογίας επανακαθόρισε τον ψυχικό κόσμο με κοσμικούς όρους. Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ (1927) είδε τη θρησκεία ως μαζική άμυνα κατά των νευρώσεων, κι ακόμη και ο Καρλ Γιουνγκ, παρά το προσωπικό πνευματικό ταξίδι του, περιορίστηκε να ορίσει την ψυχή ως "το ζωντανό εντός του Ανθρώπου, εκείνο που ζει από μόνο του και δημιουργεί ζωή" (Γιουνγκ, 1959:26).
Η ψυχιατρική προσπαθεί να αποδείξει πως είναι μία επιστήμη ίση με τις άλλες, και λίγο νοιάζεται για την πνευματικότητα. Κι όμως μια έρευνα του Ιδρύματος Ψυχικής Υγείας (1997) έδειξε πως πάνω από το 50% των ασθενών είχαν θρησκευτικές ή πνευματικές πεποιθήσεις που τις θεωρούσαν σημαντικές στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την ψυχική ασθένεια. Επίσης είπαν ότι δεν ένιωθαν άνετα να συζητήσουν τις πεποιθήσεις τους με τον ψυχίατρο. Διαπίστωσα πως οι ψυχίατροι που ιδιωτικά αναγνωρίζουν τη σημασία της πνευματικότητας συχνά διστάζουν να ανοίξουν τέτοιες συζητήσεις με ασθενείς επειδή δεν περιλαμβάνεται στην ιατρική, ψυχιατρική και ψυχοθεραπευτική τους παιδεία (Powell, 2001).
Οι επιπτώσεις της Νευτώνειας κοσμοθεωρίας υπήρξαν τεράστιες. Το επιστημονικό πρότυπο της ψυχής δεν χωράει την πνευματική ψυχή - δεν υπάρχει τίποτε πριν τη γέννηση και μετά το θάνατο. Όλα θεωρείται ότι απορρέουν από τη σύντομη, υλική μας ύπαρξη, και το ανθρώπινο εγώ είναι η μόνη πηγή συνειδητότητας. Είμαστε πλάσματα ανεξάρτητα, περιορισμένα εντός των ορίων του σώματός μας, και κινούμαστε σε ένα απρόσωπο τρισδιάστατο σύμπαν, απόλυτα αδιάφορο στις πράξεις μας. Πως να μην είναι η κατάθλιψη η σύγχρονη ασθένεια; Τα πρώτα πέντε χρόνια που βγήκε στην αγορά το αντικαταθλιπτικό Prozac, δόθηκαν πάνω από 10 εκατομμύρια συνταγές (Kramer, 1994).
Kβαντική Συνειδητότητα
Η Νευτώνεια επιστήμη κλονίστηκε για πρώτη φορά πριν από 70 χρόνια. Με τη γέννηση της κβαντικής μηχανικής, η άποψη ότι ο υλικός κόσμος είναι στερεός, σταθερός και ανεξάρτητος από το νου αποδείχθηκε αβάσιμη. Για παράδειγμα, το διάσημο πείραμα κύματος-σωματιδίου έδειξε πως όταν μια δέσμη φωτός περνά από μια στενή σχισμή, υποατομικά πακέτα φωτός, τα κβάντα, χτυπούν στην οθόνη ανίχνευσης σαν μικροσκοπικές σφαίρες. Αν κάνουμε δύο παράλληλες σχισμές, το φως που περνά δημιουργεί ένα πρότυπο κυματικής συμβολής. Τα σωματίδια γίνονται κύματα, και τα κύματα σωματίδια. Και οι δύο "πραγματικότητες" είναι εξίσου υπαρκτές και αδιαχώριστες από τον παρατηρητή/συμμετέχοντα. Πίσω από τη δυαδικότητα κύματος-σωματιδίου κρύβεται αναμφίβολα το βασίλειο των κυματιδίων. Αυτή είναι μόνο η αρχή, γιατί η θεωρία των υπερχορδών προτείνει ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες διαστάσεις απ' όσες χωρούν στον τοπικό μας χωροχρόνο.
Τα ηλεκτρόνια δεν γίνονται πλέον αντιληπτά ως σωματίδια που περιστρέφονται γύρω από το άτομο σαν μικροσκοπικό ηλιακό σύστημα. Το ηλεκτρόνιο απλώνεται στο χώρο ως κβαντικό κύμα και εμφανίζεται ως σωματίδιο στον υλικό μας χωροχρόνο, μόνον όταν ένας συνειδητός παρατηρητής κάνει μια μέτρηση. Ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε την ταχύτητα και τη θέση του ηλεκτρονίου κατά την ίδια στιγμή, γιατί όταν καθηλώνεται το κβαντικό κύμα, το μόνο που έχουμε είναι μια στατιστική πιθανότητα να εμφανιστεί το ηλεκτρόνιο εκεί που το περιμένουμε. Μπορεί να υλοποιηθεί εκατοντάδες, χιλιάδες ή κι εκατομμύρια μίλια μακριά. Όταν συμβαίνει αυτό, φτάνει εκεί σε χρόνο μηδέν. Υπερβαίνει και το χώρο και το χρόνο. Ιδού μερικές δηλώσεις διάσημων φυσικών:
"Η θεμελιώδης διαδικασία της φύσης παραμένει εκτός του χωροχρόνου αλλά προκαλεί συμβάντα που εντοπίζονται στο χωροχρόνο" (Stapp, 1977:202).
"Τελικά, ολόκληρο το σύμπαν (με όλα τα σωματίδια, μαζί κι εκείνα που αποτελούν τους ανθρώπους, τα εργαστήρια, τα όργανα παρατήρησης κλπ.) πρέπει να θεωρηθεί ως ένα αδιαίρετο όλον, όπου η ανάλυση σε χωριστά και ανεξάρτητα μέρη δεν έχει ουσιαστική αξία" (Bohm, 1983:174).
"Το σύμπαν υπάρχει ως άμορφο ενδεχόμενο σε μυριάδες πιθανά παρακλάδια στον υπερβατικό χώρο και εκδηλώνεται μόνο όταν το παρατηρούν συνειδητά όντα" (Goswami, 1993:141).
Το βασίλειο των κβάντα και το υλικό σύμπαν, που προκύπτει απ' αυτό, είναι ένα αδιαίρετο, ενιαίο όλον. Ακόμη πιο παράδοξα, φαίνεται πως η συνειδητή μας συμμετοχή οδηγεί στην ύπαρξη του υλικού κόσμου.
Όταν η συνειδητότητα καθηλώνει την κυματική λειτουργία στον τρισδιάστατο χωροχρόνο, νους και ύλη προκύπτουν ταυτόχρονα, σαν τις δύο πλευρές ενός νομίσματος. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα, τόσο με την προσωπική όσο και με τη συλλογική έννοια. Καθένας μας έχει συνείδηση του εαυτού του, εφ' όσον συνδεόμαστε με το ολικό πεδίο συνειδητότητας, και από αυτήν την προσωπική οπτική γωνία προκαλούμε επανειλημμένες περαιτέρω καθηλώσεις της κυματικής λειτουργίας. Η διαδικασία μπορεί να συγκριθεί με τον τρόπο που τα καρέ μιας ταινίας διαδέχονται το ένα το άλλο και δίνουν εντύπωση κίνησης. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούμε διαρκώς αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα, και τη βιώνουμε τόσο σαν εσωτερικό ψυχικό χώρο και ως εξωτερικό φαινομενικό κόσμο γύρω μας.
Ο εξωτερικός κόσμος είναι αξιοσημείωτα σταθερός, δίνοντας την εντύπωση πως υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς. Όταν γυρίζουμε σπίτι μετά τη δουλειά, το σπίτι μας δεν έχει φύγει. Αυτό συμβαίνει επειδή το κύμα πιθανοτήτων που η συνειδητότητά μας καθηλώνει μόλις φτάσουμε σπίτι, και που υλοποιεί το σπίτι μας, παράγεται από όλα τα συνειδητά όντα ανά πάσα στιγμή. Εκτός αν συμβεί κάποια απρόβλεπτη καταστροφή, το σπίτι σας παραμένει πάντα εκεί που το αφήσατε.
Σκεφτείτε όμως λίγο αυτά τα σπάνια κι απρόβλεπτα συμβάντα που ονομάζουμε θαύματα. Εφ' όσον η κυματική λειτουργία περιέχει (εν δυνάμει) κάθε τι που υπάρχει σε όλο το χρόνο, δεν υπάρχει κατ' αρχήν κανένα όριο στις δυνατότητες. Ένας νους με μοναδικές δυνάμεις μπορεί να καθηλώσει το κύμα μοναδικά, μετατρέποντας το κρασί σε νερό.
Οι κβαντικές επιδράσεις εμφανίζονται πιο εύκολα στο υποατομικό επίπεδο, αλλά η έρευνα σε συστήματα μεγάλης κλίμακας (Schmidt, 1987) αποκάλυψε πως οι γεννήτριες τυχαίων αριθμών μετά από χιλιάδες δοκιμές δείχνουν μια τάση προς τα πάνω ή προς τα κάτω, που σχετίζεται με τις προθέσεις του πειραματιστή. Αυτές οι μελέτες έχουν επαναληφθεί, οπότε μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας ότι ο νους επηρεάζει την ύλη. Έχει επίσης δειχθεί ότι πειραματικά υποκείμενα που είναι συναισθηματικά συντονισμένα μπορούν να συγχρονίζουν τα εγκεφαλικά τους κύματα από απόσταση (Targ and Puthoff, 1974). Επομένως ο νους επηρεάζει το νου από απόσταση, είτε από κοντά είτε από μακριά.
Τις δεκαετίες 1970 και 1980, πειράματα όρασης εξ' αποστάσεως που χρηματοδότησε ο στρατός των ΗΠΑ στο Ερευνητικό Ίδρυμα Stanford έδωσαν επιτυχίες με πιθανότητα πάνω από ένα δισεκατομμύριο δισεκατομμυρίων προς ένα έναντι του τυχαίου (Μάιος 1988). Ο νους μπορεί να "ταξιδέψει" σε μακρινές τοποθεσίες και να αναφέρει με ακρίβεια τι υπάρχει εκεί. Η πρόγνωση έχει πλέον διαπιστωθεί με βεβαιότητα σε εμπειρική βάση (Radin, 1997). Επομένως ο νους λειτουργεί όχι μόνο πέρα από το χώρο αλλά και πέρα από το χρόνο.
Έχει ερευνηθεί η δύναμη της προσευχής (Byrd, 1988), καθώς επίσης και πάνω από 150 ελεγχόμενες μελέτες για θεραπείες με ανθρώπους και φυτά (Benor, 1992, 2001). Η εξ' αποστάσεως πρόθεση ενός νου μπορεί να βοηθήσει τη θεραπεία και την υγεία ενός άλλου.
Πρέπει όμως να δούμε και τις αρνητικές συνέπειες. Ένας στρατιωτικός στο προαναφερθέν πρόγραμμα όρασης εξ' αποστάσεως κατηγόρησε το πρόγραμμα όταν αναγκάστηκε να λάβει μέρος σε πειράματα επιρροής εξ' αποστάσεως (Morehouse, 2000). Επομένως, η μαγεία δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ότι λειτουργεί μόνο μέσω της υποβολής.
Πολυδιάστατη Συνειδητότητα
Η άμεση γνώση πραγματικοτήτων άλλων διαστάσεων είναι, φυσικά αλληλένδετη με τις προβολές του ανθρώπινου νου, όπως δείχνει η εκτεταμένη βιβλιογραφία των επιθανάτιων εμπειριών (Fenwick, 1995). Αν όμως αποδώσουμε τα πάντα σε προβολές θα περιπέσουμε στο σφάλμα των προ-Κοπερνίκειων αστρονόμων, που πίστευαν πως ο Ήλιος οφείλει να περιστρέφεται γύρω από τη Γη.
Το πρόβλημά μας είναι πως δεν μπορούμε να δούμε όλη την εικόνα. Πολλοί πιστεύουμε πως η ύστατη συνειδητότητα που ονομάζουμε Θεό ξέρει τι γίνεται στο σύμπαν - τουλάχιστον έχουμε συνείδηση μιας πραγματικότητας μεγαλύτερης από εμάς - σε αντίθεση με τα μυρμήγκια που πηγαινοέρχονται χωρίς να ξέρουν ότι τα παρακολουθούμε - ή έτσι νομίζουμε!
Τι σημαίνουν όλα αυτά για τον ψυχίατρο ή τον ψυχοθεραπευτή; Όχι βέβαια ότι η νευρολογία δεν ισχύει, ή ότι η ψυχολογία ανάπτυξης έχει λάθος. Απλώς πρέπει να προσέχουμε να μην μπερδεύουμε το μέρος με το όλον. Ο γραμμικός χρόνος που μας σημαδεύει από τη γέννηση μέχρι το θάνατο δεν είναι παρά ένας μόνον άξονας από τους πολλούς του κόσμου. Τα όρια της αντίληψης, της όρασης της ακοής, της αφής, της όσφρησης και της γεύσης δεν ορίζουν την πραγματικότητα. Ας εκτιμήσουμε τις ιδιαίτερες αισθήσεις μας: είναι απαραίτητα εργαλεία για την αντίληψη του τρισδιάστατου χωροχρόνου.
Το βασίλειο των κβάντα έχει προηγούμενο στη Θεωρία των Ιδεών του Πλάτωνα. Η διαφορά είναι ότι τώρα έχουμε την επιστημονική εξήγηση του κύματος πιθανότητας και των άπειρων δυνατοτήτων που περικλείει. Αυτό όμως σημαίνει πως όλα ισχύουν και πως μπορούμε να ισχυριστούμε πως έχουμε "δίκιο" σε κάθε περίπτωση;
H αποδεκτή πραγματικότητα και το παραφυσικό
Από την ιστορία του πολιτισμού προέκυψε αυτό που γνωρίζουμε σαν αποδεκτή πραγματικότητα - ένα πλαίσιο μέτρων και αξιών όπου θρησκεία, επιστήμη, κουλτούρα και παιδεία συνεισφέρουν σε μια συνεπή κοσμοθεωρία. Η διάγνωση ψυχικών διαταραχών όπως η σχιζοφρένεια και η κατάθλιψη δεν γίνεται στο κενό αλλά εντός της αποδεκτής πραγματικότητας. Κάθε άτομο ορίζει το δικό του εσωτερικό κόσμο. Αλλά η αλήθεια του ενός είναι ψευδαίσθηση για τον άλλον, και ως μέλη της κοινωνίας υποχρεωνόμαστε να ακολουθούμε τις κοινά αποδεκτές αλήθειες που τροφοδοτούν τα συστήματα πεποιθήσεων. Τις αφομοιώνουμε υποσυνείδητα και επηρεάζουν βαθιά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.
Ας συνδέσουμε τώρα τις δύο περιοχές συνειδητότητας που περιγράψαμε. Από τη μία έχουμε τον κόσμο των αισθήσεων και της αποδεκτής πραγματικότητας, κι από την άλλη την απεριόριστη λειτουργία της συνειδητότητας πέρα από το χωροχρόνο, που οδηγεί σε αυτό που στη Δύση λέγεται μεταφυσικό.
Για πολλούς, η γνώση του αιώνιου και του απεριόριστου παραμένει άπιαστη. Υπάρχει λόγος γι' αυτό. Η συνειδητότητα του ανθρώπινου είδους απασχολείται με τη διαρκή ροή σκέψης και συναισθημάτων που απορρέουν από τον αγώνα της ζωής, και για τους περισσότερους ανθρώπους είναι υπεραρκετό!
Είναι σαν να μας περιβάλλει μια ημιπερατή μεμβράνη, δημιουργώντας το χώρο κατοικίας του εγώ και βάζοντας τα όρια του κόσμου των αισθήσεων. Χωρίς αυτά τα όρια, θα συγχωνευόμαστε με την κοσμική συνειδητότητα - μόνο κύματα και καθόλου σωματίδια! Επειδή η μεμβράνη είναι διαπερατή, μπορούμε να αφήσουμε το εγώ στο σπίτι και να ταξιδέψουμε πέρα από το χώρο και το χρόνο. Αυτό οδηγεί σε ολότητα ή σε κατακερματισμό, ανάλογα με το βαθμό σταθερότητας της ψυχής. Άλλο η απελευθέρωση από ένα καλά ισορροπημένο εγώ μέσω προσευχής ή διαλογισμού, και άλλο να αγωνίζεσαι να κρατηθείς στην προσωπικότητά σου, όταν παθαίνεις νευρική κατάρρευση. Αν η μεμβράνη γίνει πορώδης, υπάρχει ανεξέλεγκτη ροή συνειδητότητας και απώλεια του εαυτού. Εξίσου επικίνδυνη είναι η εμπειρία της εισβολής ξένης ενέργειας ή οντότητας.
Στην υγεία πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ του νου που λειτουργεί σαν κλασικό Νευτώνειο όργανο σύμφωνα με τους νόμους αιτίου κι αιτιατού, και ως κβαντικό όργανο ελεύθερο από τους περιορισμούς του χωροχρόνου, και ανοιχτό σε μεταφυσικά φαινόμενα. Στις λεγόμενες πρωτόγονες κοινωνίες, χρησιμοποιούν τη δεύτερη αυτή λειτουργία για θεραπευτικούς σκοπούς, πρόγνωση, ανάκτηση της ψυχής κι απελευθέρωση του πνεύματος, μεταξύ άλλων. Γνωρίζουν ότι ο κόσμος των πνευμάτων διαπερνά τον δικό μας, και ο σαμάνος χρειάζεται επίπονη εκπαίδευση ώστε να μπορεί να περνά σε μια άλλη κατάσταση συνειδητότητας όπου μιλά με το πνεύμα, είτε ζώο, είτε φυτό, είτε άνθρωπο, μια κατάσταση εξίσου πραγματική με την καθημερινή ζωή (Castaneda, 1998).
Η ζωή σε βιομηχανοποιημένες χώρες απομακρύνει τους ανθρώπους από τέτοιες εμπειρίες. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, το πνευματιστικό κίνημα που εμφανίστηκε το 19ο αιώνα υπέστη πολλές επιθέσεις. Τα φαινόμενα έρχονταν σε αντίθεση με την κρατούσα επιστημονική κουλτούρα και δεν επιδέχονταν τις ερευνητικές μεθόδους της εποχής. Υπήρξαν ορισμένοι απατεώνες που αποκαλύφθηκαν θριαμβευτικά, και τέλος, οι πνευματικές προεκτάσεις ήταν ενοχλητικές για την Εκκλησία. Χρειάστηκε να περιμένουμε πάνω από 100 χρόνια για να βρεθούν οι κατάλληλες ερευνητικές μέθοδοι, με τη βοήθεια νέων επιστημονικών προτύπων και τολμηρών ανθρωπολογικών εργασιών (Narby, 1998).
Παρ' όλα αυτά, στη σημερινή κοινωνία υπάρχουν, όπως πάντα, θεραπευτές και μέντιουμ που αντιλαμβάνονται άλλες πραγματικότητες. Κατά κανόνα κρύβουν αυτή τους την αντίληψη από παιδιά, επειδή μαθαίνουν πως είναι επικίνδυνο να είναι διαφορετικοί. Αργότερα νιώθουν ανακούφιση ανακαλύπτοντας πως δεν είναι μόνοι. Οι ψυχίατροι έχουν τη δική τους γνώμη για ανθρώπους με τόσο ευαίσθητη αντίληψη. Εύκολα τους βαφτίζουν "οριακές περιπτώσεις" και η ευαισθησία τους θεωρείται παθολογική. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, μια και η ψυχιατρική παρεμβαίνει μόνο όταν κάτι πάει πολύ στραβά.
Tο δράμα της Ψυχής
Όταν πριν από μερικά χρόνια άρχισα να δουλεύω με θεραπευτές, είδα πως υπήρχε πράγματι μια σχέση με τις οριακές περιπτώσεις ψυχικές διαταραχής, μόνο που οι θεραπευτές δεν ήταν άρρωστοι. Είχαν μάθει πώς να συντονίζονται με τις λεπτές ενέργειες ώστε να μπορούν να βοηθούν άλλους. Μαζί τους ξεκίνησαν και οι εμπειρίες μου από άλλους χρόνους και τόπους πέρα από τα όρια των αισθήσεων. Ήταν ένας ομαδικός διαλογισμός που ξεκίνησε με καθοδηγούμενη φαντασίωση. Έπρεπε να φανταστούμε τους εαυτούς μας να περπατούν σε ένα λιβάδι μια καλοκαιρινή μέρα. Έπειτα μας ζητήθηκε να κοιτάξουμε γύρω μέχρι να δούμε κάτι που να μας ελκύει και να πάμε να το κοιτάξουμε καλά.
Βρέθηκα μπροστά σε ένα επιβλητικό και μυστηριώδες δέντρο. Έμοιαζε με τεράστια σεκόια και ορθωνόταν προς τον ουρανό. Μόλις πλησίασα τον κορμό άρχισα να ανεβαίνω γρήγορα, σαν να βρισκόμουν σε ασανσέρ. Πέρασα την κορυφή του δέντρου και ξαφνικά βρέθηκα σε μια βραχώδη προεξοχή. Αμέσως κατάλαβα τι συνέβαινε. Βρισκόμουν στην Αριζόνα στα 1848, λεγόμουν Τομ ΜακΚαν και με κυνηγούσε μια ομάδα ινδιάνων Απάτσι. Ανέβηκα στην επίπεδη κορυφή του βράχου. Άκουγα τους ινδιάνους πολεμιστές λίγο πιο κάτω και ήξερα πως σε λίγο θα με έπιαναν και θα μου έπαιρναν το σκαλπ. Έβγαλα ένα παλιό δερμάτινο πορτοφόλι από την τσέπη μου και κοίταξα για τελευταία φορά την εικόνα με τη γυναίκα και τις δύο κόρες μου. Έπειτα έβγαλα το πιστόλι μου, έβαλα την κάνη στο κεφάλι μου και πάτησα τη σκανδάλη. Δεν άκουσα ούτε ένιωσα τίποτα. Βρέθηκα να αιωρούμαι γαλήνια πάνω από το σώμα μου. Δεν είχα την αίσθηση ότι επινόησα κάτι. Η σκηνή εκτυλίχθηκε σε πραγματικό χρόνο, κι εγώ απλώς την έζησα όπως συνέβη.
Η εμπειρία ερμηνεύεται με πολλούς τρόπους. Ήταν ένα δράμα ψυχής παρμένο από τα αρχέτυπα του συλλογικού υποσυνείδητου; Μήπως το θέμα της απώλειας των αγαπημένων προσώπων και της ζωής μου ανέκυψε, όπως στα όνειρα, σαν απάντηση σε ένα πρόβλημα που δεν είχα αναγνωρίσει συνειδητά; Αν ήταν έτσι, το περιεχόμενο ήταν μέρος του Εαυτού, με την έννοια του Γιουνγκ. Συνέχισα την εξερεύνηση "άλλων ζωών" με τη βοήθεια ενός συναδέλφου της σχολής του Γιουνγκ. Το θέμα της απώλειας επανερχόταν, κι εύκολα καταλάβαινα πως ήταν μέρος της ζωής μου εκείνη την εποχή. Ίσως να ήταν απλώς η προβολή των συναισθημάτων μου σε διάφορα σενάρια που επέλεγα υποσυνείδητα για το σκοπό αυτό. Ίσως οι προβολές αυτές να ήταν αποτέλεσμα του καρμικού μου φορτίου, όπως διδάσκει η Ινδουιστική και Βουδιστική πίστη.
Εδώ πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας τη δουλειά του καθηγητή Stevenson για τη μετενσάρκωση, όπως μελέτες εκ' γενετής σημαδιών σε σημεία όπου ένα τραύμα είχε θέσει τέλος στην προηγούμενη ζωή. Τα παιδιά με τα οποία μίλησε είχαν ζωηρές αναμνήσεις των προηγούμενων ζωών και ορισμένα αναγνώριζαν με ακρίβεια μέλη της οικογένειας του νεκρού, χωρίς να τους έχουν γνωρίσει προηγουμένως (Stevenson, 1997).
Ένα τρίτο ενδεχόμενο είναι η σκηνή να προέρχεται από το βασίλειο των κβάντα, μέσω συμπαθητικού συντονισμού με την ψυχή του προσώπου αυτού. Καθηλώνουμε το κύμα ακριβώς στο σημείο που μας έλκει περισσότερο. Αυτό σχετίζεται και με τη συνέχεια της προσωπικής ταυτότητας, της τόσο προσφιλούς μας, πέρα από αυτόν τον κόσμο. Μήπως όταν φεύγουμε τελείως πέρα από το χωροχρόνο - το "σημείο χωρίς επιστροφή" που αναφέρεται στις επιθανάτιες εμπειρίες - ξαναμπαίνουμε στο κύμα και παραμένουμε μετέωροι σε εικονική κατάσταση μέχρι το κύμα να καθηλωθεί από μια άλλη, ανώτερη συνειδητότητα; Μήπως εδώ παρεμβαίνει ο Δημιουργός Θεός; Τότε υλοποιούμαστε ξανά, αν και μπορεί να μας περιμένουν άλλοι κόσμοι. Ο Οίκος του Πατέρα μας έχει πολλές μορφές.
Οι εξωσωματικές εμπειρίες σε άλλους χρόνους και τόπους δεν συνίστανται για ανθρώπους που δεν έχουν καλή επαφή με την πραγματικότητα. Από την άλλη, ανεξήγητα συμπτώματα, όπως οι φοβία του νερού, μπορεί να λυθούν με μία μόνο συνεδρία. Μπορούμε να επισκεφτούμε τη σκηνή του τραύματος - του πνιγμού, λόγου χάρη - και ο θεραπευτής βοηθά τον πελάτη να αφήσει το σώμα του με ανακούφιση αντί για φόβο και πόνο.
Eπιρροές από άλλους κόσμους
Η πιο κοινή ψυχική διαταραχή είναι η κατάθλιψη και έχει πολλές μορφές. Μια νέα γυναίκα ήρθε να με δει επειδή δεν ένιωθε "ο εαυτός της". Είχε κλινική κατάθλιψη, με διαταραχές ύπνου και έλλειψη ενέργειας και συγκέντρωσης. Τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα την είχαν βοηθήσει λίγο, αλλά ακόμη "δεν ήταν ο εαυτός της". Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση.
Από το ιστορικό της έμαθα ότι λίγους μήνες πριν αρχίσουν τα συμπτώματα μια φίλη της, που έμενε στο σπίτι της ασθενούς ενώ εκείνη έλειπε σε διακοπές, είχε αυτοκτονήσει εκεί. Όταν η ασθενής μου επέστρεψε, όλα είχαν τακτοποιηθεί και η κηδεία είχε ήδη γίνει.
Από ψυχολογική άποψη, αυτή η τραγωδία σίγουρα μπορεί να την είχε επηρεάσει περισσότερο απ' όσο φανταζόταν. Κι όμως, όσο προχωρούσαμε, ένιωθα πως υπήρχε κάτι το ανεξήγητο. Σκέφτηκα τη φράση "δεν είμαι ο εαυτός μου", και τη ρώτησα αν είχε την αίσθηση μιας άλλης παρουσίας όταν γύρισε σπίτι της. Απάντησε πως δεν το είχε αναφέρει για να μην την πάρω για τρελή, αλλά κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι είχε έντονη την αίσθηση ότι η φίλη της ήταν εκεί μαζί της. Δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την αίσθηση αυτή, ήταν σχεδόν υλική.
Ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πληροφορία είναι κυριολεκτικά - ότι δηλαδή το πνεύμα της φίλης της ήταν ακόμη παρόν και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τον τόπο της αυτοκτονίας. Συζητήσαμε αυτό το ενδεχόμενο και ρώτησα την ασθενή μου αν ήθελε να καλέσουμε το πνεύμα της φίλης της για να πάρουμε πληροφορίες. Η ασθενής μου ήθελε να δοκιμάσουμε, έτσι της είπα να κλείσει να μάτια, να συντονιστεί με τη φίλη της και να την αφήσει να μιλήσει μέσα από κείνη. Τα κατάφερε εύκολα, και σύντομα ξέραμε λεπτομέρειες για την αυτοκτονία.
Το πνεύμα της φίλης της λυπόταν πολύ που είχε αφαιρέσει τη ζωή της. Της εξήγησα ότι δεν θα έκανε προόδους μένοντας εδώ και ότι είχε κακή επίδραση στη φίλη της, που της είχε προσφέρει το σπίτι της. Δεν το είχε καταλάβει και ζήτησε συγγνώμη. "Μακάρι να ήξερα τότε όσα ξέρω τώρα" είπε. "Αντιμετώπιζα τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου, και τα έκανα θάλασσα. Νιώθω χειρότερα από πριν". Της είπα ότι σίγουρα θα είχε κι άλλες ευκαιρίες. Ανακουφίστηκε που το άκουσε και μιλήσαμε για λίγο για τις ελπίδες της για μια νέα ζωή. Έπειτα είπε πως ήταν έτοιμη να προχωρήσει. Της είπα να ψάξει για το φως (είναι το πρώτο βήμα, και συχνά το μόνο που χρειάζεται). Κοίταξε γύρω της, είπε γελαστά, "Ναι, το βλέπω!", κι έφυγε αμέσως. Η ασθενής μου αμέσως ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από πάνω της και συνήλθε εντελώς.
Ήταν προβολή του εσωτερικού κόσμου της ασθενούς μου; Θα έλεγα και ναι και όχι, επειδή πιστεύω πως ο ψυχικός μας κόσμος συνδέεται στενά με τον πνευματικό κόσμο.
Το τελευταίο μου παράδειγμα αφορά μια μελέτη του συναδέλφου μου Δρ. Ike Azuonye, που με χαρά μου είδα δημοσιευμένη στο British Medical Journal (Azuonye, 1997). Το 1984, μια πρώην πλούσια γυναίκα άρχισε να ακούει μια φωνή μέσα στο κεφάλι της. Έλεγε: "Μη φοβάσαι. Ξέρω πως σε τρομάζει που με ακούς να σου μιλώ έτσι, αλλά είναι ο πιο εύκολος τρόπος. Ο φίλος μου κι εγώ δουλεύαμε στο Νοσοκομείο Παίδων της Great Ormond Street, και θέλουμε να σε βοηθήσουμε". Η κυρία κατατρόμαξε και κατέληξε στον ψυχίατρο, που διέγνωσε ψύχωση με ψευδαισθήσεις και της χορήγησε θειοριδαζίνη. Πήγε διακοπές, αλλά ενώ ήταν στο εξωτερικό οι φωνές επέστρεψαν, λέγοντάς της πως ήταν άρρωστη και χρειαζόταν αμέσως θεραπεία. Της έδωσαν μια διεύθυνση στο Λονδίνο που της ήταν άγνωστη. Όταν επέστρεψε πήγε στη διεύθυνση αυτή και βρέθηκε στο τμήμα ηλεκτρονικής τομογραφίας ενός νοσοκομείου. Οι φωνές της είπαν πως είχε όγκο στον εγκέφαλο κι έπρεπε να κάνει τομογραφία.
Η ασθενής ταράχτηκε πολύ και πήγε ξανά στον ψυχίατρο. Την εξέτασε προσεκτικά και δεν βρήκε ενδείξεις κάποιας ανωμαλίας, αλλά για να την καθησυχάσει της έκλεισε ραντεβού για τομογραφία. Έδειξε έναν όγκο, και ο νευροχειρούργος είπε ότι έπρεπε να αφαιρεθεί. Οι φωνές της είπαν ότι συμφωνούσαν απολύτως. Στο χειρουργείο αφαιρέθηκε ένας μεγάλος όγκος, ένα μηνιγγίωμα. Όταν συνήλθε από τη νάρκωση, οι φωνές της είπαν "Χαιρόμαστε που σε βοηθήσαμε. Αντίο". Δώδεκα χρόνια αργότερα, η ασθενής παραμένει υγιής. Οι φωνές δεν ξανακούστηκαν.
Ο Δρ. Azuonye αναφέρει ότι οι συνάδελφοί του διχάστηκαν. Υπήρξαν κάποιοι που πίστευαν ότι η ασθενής ήδη ήξερε τη διάγνωση και επινόησε την ιστορία αυτή, κάποιοι που πίστευαν ότι ο όγκος δημιούργησε σωματικές αισθήσεις που οδήγησαν την ασθενή υποσυνείδητα να αναζητήσει πληροφορίες για τη θεραπεία σε διάφορα νοσοκομεία, και άλλοι που αναρωτήθηκαν μήπως πράγματι δύο καλοπροαίρετοι άνθρωποι με το χάρισμα της τηλεπάθειας είχαν διαπιστώσει τον όγκο και προσπάθησαν να τη βοηθήσουν.
Μερικοί βλέπουμε και ένα ακόμη ενδεχόμενο: αυτές οι φωνές, που αποδείχθηκαν θεία έμπνευση, να προέρχονται από το χώρο των πνευμάτων. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά. Ένα γνωστό περιστατικό που άλλαξε το ρου της ιστορίας συνέβη πριν πολλά χρόνια στο δρόμο για τη Δαμασκό.
Σχετικά με τον συγγραφέα:
Ο δρ. Andrew Powell είναι ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής, με ιατρείο στο Λονδίνο και την Οξφόρδη. Είναι πρώην μέλος του Συμβουλίου του Επιστημονικού και Ιατρικού Δικτύου με έδρα την Αγγλία, μέλος του Θεραπευτικού Κολεγίου και ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Ειδικού Ενδιαφέροντος Πνευματικότητας και Ψυχιατρικής του Βασιλικού Κολεγίου Ψυχιατρικής της Αγγλίας.
Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥΣΤΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ
ΑΣΤΡΙΚΟ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ 31719
ΑΙΘΕΡΙΚΟ-ΑΣΤΡΙΚΟ 271011
ΦΥΣΙΚΟ-ΑΙΘΕΡΙΚΟ 103317
ΥΠΕΡΔΙΕΡΓΕΣΗ ΑΣΤΡΙΚΟΥ 49618
ΥΠΕΡΔΙΕΡΓΕΣΗ ΑΙΘΕΡΙΚΟΥ 79518
ΥΠΕΡΔΙΕΡΓΕΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ 89718
ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΑΣΤΡΙΚΟΥ 85193
ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΑΙΘΕΡΙΚΟΥ 41894
ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ 29293
ΑΙΘΕΡΙΚΟ-ΑΣΤΡΙΚΟ 271011
ΦΥΣΙΚΟ-ΑΙΘΕΡΙΚΟ 103317
ΥΠΕΡΔΙΕΡΓΕΣΗ ΑΣΤΡΙΚΟΥ 49618
ΥΠΕΡΔΙΕΡΓΕΣΗ ΑΙΘΕΡΙΚΟΥ 79518
ΥΠΕΡΔΙΕΡΓΕΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ 89718
ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΑΣΤΡΙΚΟΥ 85193
ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΑΙΘΕΡΙΚΟΥ 41894
ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ 29293
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007
Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007
Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007
The Unusual Radiations Produced by Nikola Tesla
(c) Robert Neil Boyd
"Secrets of Cold War Technology", a book by Gerry Vassilatos
OVERVIEW:
"The sudden quick closure of the switch now brought a penetrating shockwave throughout the laboratory, one which could be felt both as a sharp pressure and a penetrating electrical irritation. A "sting". Face and hands were especially sensitive to the explosive shockwaves, which also produced a curious "stinging" effect at close range...
"Tesla shielded himself with several materials. The arrangement of rapidly interrupted high voltage direct currents resulted in the radiation of stinging rays which could be felt at great distances from their super-sparking source. In fact, Tesla felt the stings right through the shields! Whatever had been released from the wires during the instant of switch closure, successfully penetrated the shields of glass and of copper. It made no difference, the effect permeated each substance as if the shield were not there at all...
"Through successive experimental arrangements, Tesla discovered several facts concerning the production of his effect. First, the cause was undoubtedly found in the abruptness of charging. It was in the switch closure, the very instant of "closure and break", which thrust the effect out into space. The effect was definitely related to time, IMPULSE time. Second, Tesla found that it was imperative that the charging process occurred in a single impulse. No reversal of current was permissible, else the effect would not manifest...
"The effect could also be greatly intensified to new and more powerful levels by raising the voltage, quickening the switch "make-break" rate, and shortening the actual time of switch closure... He found this "automatic switch" in special electrical arc dischargers. The high voltage output of a DC generator was applied to twin conductors through his new arc mechanism, a very powerful permanent magnet sitting crosswise to the discharge path. The discharge arc was automatically and continually "blown out" by this magnetic field...
"By properly adjusting the inherent circuit parameters, Tesla learned how to produce an extremely rapid series of unidirectional impulses on demand. When the impulses were short, abrupt, and precise in their successions, Tesla found that the shocking effect could permeate very large volumes of space with apparently no loss of intensity. He also found that the shocking effect penetrated sizable metal shields and most insulators with ease. Developing a means for controlling the number of impulses per second, as well as the intermittent time intervals between each successive impulse, he began discovering a new realm of effects. Each impulse duration gave its own peculiar effects. Able to feel the stinging shocks, though shielded at a distance of nearly fifty feet from his apparatus...
"Controlling the rapidity of current blowout in the magnetic DC arc, Tesla released a new spectrum of light-like energies throughout his large gallery space. These energetic species were like no other which the world has since seen. Tesla found that impulse duration alone defined the effect of each succinct spectrum. These effects were completely distinctive, endowed with strange additional qualities never purely experienced in Nature..."
FURTHER DETAIL:
TESLA RADIANT ENERGY:
SHOCKWAVES"... while endeavoring toward his own means for identifying electrical waves, Tesla was blessed with an accidental observation which forever changed the course of his experimental investigations. Indeed, it was an accident which forever changed the course of his life and destiny. In his own attempts to achieve where he felt Hertz had failed, Tesla developed a powerful method by which he hoped to generate and detect real electromagnetic waves. Part of this apparatus required the implementation of a very powerful capacitor bank. This capacitor "battery" was charged to very high voltages, and subsequently discharged through short copper bus-bars. The explosive bursts thus obtained produced several coincident phenomena which deeply impressed Tesla, far exceeding the power of any electrical display he had ever seen. These proved to hold an essential secret which he was determined to uncover.
The abrupt sparks, which he termed "disruptive discharges", were found capable of exploding wires into vapor. They propelled very sharp shockwaves, which struck him with great force across the whole front of his body. Of this surprising physical effect, Tesla was exceedingly intrigued. Rather like gunshots of extraordinary power than electrical sparks, Tesla was completely absorbed in this new study. Electrical impulses produced effects commonly associated only with lightning. The explosive effects reminded him of similar occurrences observed with high voltage DC generators. A familiar experience among workers and engineers, the simple closing of a switch on a high voltage dynamo often brought a stinging shock, the assumed result of residual static charging.
This hazardous condition only occurred with the sudden application of high voltage DC. This crown of deadly static charge stood straight out of highly electrified conductors, often seeking ground paths which included workmen and switchboard operators. In long cables, this instantaneous charge effect produced a hedge of bluish needles, pointing straight away from the line into the surrounding space. The hazardous condition appeared briefly, at the very instant of switch closure. The bluish sparking crown vanished a few milliseconds later, along with the life of any unfortunate who happened to have been so "struck". After the brief effect passed, systems behaved as designed. Such phenomena vanished as charges slowly saturated the lines and systems. After this brief surge, currents flowed smoothly and evenly as designed.
The effect was a nuisance in small systems. But in large regional power systems where voltages were excessive, it proved deadly. Men were killed by the effect, which spread its deadly electrostatic crown of sparks throughout component systems. Though generators were rated at a few thousand volts, such mysterious surges represented hundreds of thousands, even millions of volts. The problem was eliminated through the use of highly insulated, heavily grounded relay switches. Former engineering studies considered only those features of power systems which accommodated the steady state supply and consumption of power. It seemed as though large systems required both surge and normal operative design considerations. Accommodating the dangerous initial "supercharge" was a new feature. This engineering study became the prime focus of power companies for years afterward, safety devices and surge protectors being the subject of a great many patents and texts.
Tesla knew that the strange supercharging effect was only observed at the very instant in which dynamos were applied to wire lines, just as in his explosive capacitor discharges. Though the two instances were completely different, they both produced the very same effects. The instantaneous surge supplied by dynamos briefly appeared super-concentrated in long lines. Tesla calculated that this electrostatic concentration was several orders in magnitude greater than any voltage which the dynamo could supply. The actual supply was somehow being amplified or transformed. But how?...
The high voltage of the dynamo exerted such an intense unidirectional pressure on the densified charges that alternations were impossible. The only possible backrushes were oscillations. In this case, charges surged and stopped in a long series until the supercharge was wasted away. All parameters which forced such oscillations actually limited the supercharge from manifesting its total energetic supply, a condition Tesla strove to eliminate. Indeed he spent an excessive time developing various means to block every "backrush" and other complex current echo which might forced the supercharge to prematurely waste its dense energy. Here was an effect demanding a single unidirectional super pulse. With both the oscillations and alternations eliminated, new and strange effects began making their appearance. These powerful and penetrating phenomena were never observed when working with high frequency alternations...
The sudden quick closure of the switch now brought a penetrating shockwave throughout the laboratory, one which could be felt both as a sharp pressure and a penetrating electrical irritation. A "sting". Face and hands were especially sensitive to the explosive shockwaves, which also produced a curious "stinging" effect at close range. Tesla believed that material particles approaching the vapor state were literally thrust out of the wires in all directions. In order to better study these effects, he poised himself behind a glass shield and resumed the study. Despite the shield, both shockwaves and stinging effects were felt by the now mystified Tesla. This anomaly provoked a curiosity of the very deepest kind, for such a thing was never before observed. More powerful and penetrating than the mere electrostatic charging of metals, this phenomenon literally propelled high voltage charge out into the surrounding space where it was felt as a stinging sensation. The stings lasting for a small fraction of a second, the instant of switch closure. But Tesla believed that these strange effects were a simple effect of ionized shockwaves in the air, rather like a strongly ionized thunderclap.
Tesla devised a new series of experiments to measure the shockwave pressure from a greater distance. He required an automatic "trip switch". With this properly arranged, a more controlled and repetitious triggering of the effect was possible. In addition, this arrangement permitted distant observations which might cast more light on the shield-permeating phenomenon. Controlling the speed of the high voltage dynamo controlled the voltage. With these components properly adjusted, Tesla was able to walk around his large gallery spaces and make observations. Wishing also to avoid the continuous pressure barrage and its stinging sparks, Tesla shielded himself with several materials. The arrangement of rapidly interrupted high voltage direct currents resulted in the radiation of stinging rays which could be felt at great distances from their super-sparking source. In fact, Tesla felt the stings right through the shields! Whatever had been released from the wires during the instant of switch closure, successfully penetrated the shields of glass and of copper. It made no difference, the effect permeated each substance as if the shield were not there at all. Here was an electrical effect which communicated directly through space without material connections. Radiant electricity!...
RADIANT ELECTRICITY
Through successive experimental arrangements, Tesla discovered several facts concerning the production of his effect. First, the cause was undoubtedly found in the abruptness of charging. It was in the switch closure, the very instant of "closure and break", which thrust the effect out into space. The effect was definitely related to time, IMPULSE time. Second, Tesla found that it was imperative that the charging process occurred in a single impulse. No reversal of current was permissible, else the effect would not manifest. In this, Tesla made succinct remarks describing the role of capacity in the spark-radiative circuit. He found that the effect was powerfully strengthened by placing a capacitor between the disrupter and the dynamo. While providing a tremendous power to the effect, the dielectric of the capacitor also served to protect the dynamo windings. Not yet sure of the process at work in this phenomenon, Tesla sought the empirical understanding required for its amplification and utilization. He had already realized the significance of this unexpected effect The idea of bringing this strange and wondrous new phenomenon to its full potential already suggested thrilling new possibilities in his mind. He completely abandoned research and development of alternating current systems after this event, intimating that a new technology was about to unfold.
The effect could also be greatly intensified to new and more powerful levels by raising the voltage, quickening the switch "make-break" rate, and shortening the actual time of switch closure. Thus far, Tesla employed rotating contact switches to produce his unidirectional impulses. When these mechanical impulse systems failed to achieve the greatest possible effects, Tesla sought a more "automatic" and powerful means. He found this "automatic switch" in special electrical arc dischargers. The high voltage output of a DC generator was applied to twin conductors through his new arc mechanism, a very powerful permanent magnet sitting crosswise to the discharge path. The discharge arc was automatically and continually "blown out" by this magnetic field...
By properly adjusting the inherent circuit parameters, Tesla learned how to produce an extremely rapid series of unidirectional impulses on demand. When the impulses were short, abrupt, and precise in their successions, Tesla found that the shocking effect could permeate very large volumes of space with apparently no loss of intensity. He also found that the shocking effect penetrated sizable metal shields and most insulators with ease. Developing a means for controlling the number of impulses per second, as well as the intermittent time intervals between each successive impulse, he began discovering a new realm of effects. Each impulse duration gave its own peculiar effects. Able to feel the stinging shocks, though shielded at a distance of nearly fifty feet from his apparatus, Tesla recognized at once that a new potential for electrical power transmission had been revealed to him. Tesla was first to understand that electrical shock waves represented a new means for transforming the world... Tesla found it impossible to measure a diminution in radiant force at several hundred yards...
Also, Tesla wished to determine the effect of gradually decreased impulse durations required greatest skill and precaution. Tesla knew that he would be exposing himself to mortal danger. Controlling the rapidity of current blowout in the magnetic DC arc, Tesla released a new spectrum of light-like energies throughout his large gallery space. These energetic species were like no other which the world has since seen. Tesla found that impulse duration alone defined the effect of each succinct spectrum. These effects were completely distinctive, endowed with strange additional qualities never purely experienced in Nature. Moreover, Tesla observed distinct color changes in the discharge space when each impulse range had been reached or crossed. Never before seen discharge colorations did not remain a mystery for long. Trains of impulses, each exceeding 0.1 millisecond duration, produced pain and mechanical pressures. In this radiant field, objects visibly vibrated and even moved as the force field drove them along. Thin wires, exposed to sudden bursts of the radiant field, exploded into vapor. Pain and physical movements ceased when impulses of 100 microseconds or less were produced. These latter features suggested weapon systems of frightful potentials.
With impulses of 1.0 microsecond duration, strong physiological heat was sensed. Further decreases in impulse brought spontaneous illuminations capable of filling rooms and vacuum globes with white light At these impulse frequencies, Tesla was able to stimulate the appearance of effects which are normally admixed among the electromagnetic energies inherent in sunlight. Shorter impulses produced cool room penetrating breezes, with an accompanying uplift in mood and awareness. There were no limits in this progression toward impulses of diminished duration. None of these impulse energies could be duplicated through the use of high frequency harmonic alternations, those which Sir Oliver Lodge popularized, and which later was embodied in Marconi Wave Radio. Few could reproduce these effects because so few understood the absolute necessity of observing those parameters set by Tesla. These facts have been elucidated by Eric Dollard, who also successfully obtained the strange and distinct effects claimed by Tesla."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
