της Στελίνας Μαργαριτίδου
Πώς θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια συζήτηση ο έρωτας, ο Θεός, το ρίσκο και η επιστήμη; Ποια είναι τα σημεία συνάντησης μεταξύ επιστήμης και θεολογίας; Πώς αντιλαμβάνεται η Ορθοδοξία τον έρωτα του Θεού απέναντι στο δημιούργημά του, τον άνθρωπο;
Η συζήτηση που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Καφέ της Επιστήμης στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας Noesis είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η συζήτηση επεκτάθηκε στα σοβαρά υπαρξιακά ζητήματα που βρίσκονται στην καρδιά του σύγχρονου προβληματισμού.
Ο αναπληρωτής καθηγητής Θεολογίας στο ΑΠΘ Χρυσόστομος Σταμούλης εξηγεί: "Όσο περισσότερο προχωρά η επιστήμη προς την αναζήτηση της αλήθειας, της γνώσης, τόσο περισσότερο ανακαλύπτει το Θεό. Ο Θεός είναι κρυμμένος στο βάθος της επιστήμης. Εδώ, στο σημείο αυτό θα αναφερθώ στον Ιλία Πριγκοζίν και στο τέλος της βεβαιότητας, το οποίο περιγράφει. Εκτιμώ ότι η επιστήμη και η θεολογία συναντώνται σε αυτό το σημείο. Όταν μιλάμε για το τέλος της βεβαιότητας, αναφερόμαστε στην αρχή της αγιότητας. Η αγιότητα δεν στηρίζεται σε τίποτε το δεδομένο. Και στις δύο περιπτώσεις μετακινούνται τα όρια της βεβαιότητας, της γνώσης, της αλήθειας και στο σημείο αυτό συναντώνται η επιστήμη και η θρησκεία".
Για τον έρωτα και το ρίσκο ο κ. Σταμούλης, αποθησαυρίζοντας τα πατερικά κείμενα, εξηγεί: "Στο χώρο της Ορθοδοξίας αγνοήσαμε τη σάρκωση. Σάρκωση είναι η άκρως ερωτική πράξη του Θεού προς τον άνθρωπο. Εδώ υπάρχει μια διαφορά της χριστιανικής θεολογίας από τις υπόλοιπες θεολογίες των θρησκειών. Είναι το θέμα της Αποκάλυψης. Εάν ο έρωτας στις άλλες θρησκείες είναι ο έρωτας του ανθρώπου προς τον Θεό, εδώ ο έρωτας ξεκινά από τον Θεό προς τον άνθρωπο. Κατά τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, ο Θεός ερωτεύεται πρώτος το δημιούργημά του και ο έρωτας του ανθρώπου είναι μια ελεύθερη ανταπόκρισή του στον έρωτα του Θεού. Ο έρωτας αυτός φτάνει μέχρι τη Σταύρωση και νομίζω δεν υπάρχει έρωτας χωρίς Σταυρό. Το ρίσκο που παίρνει ο Θεός είναι ακριβώς αυτό. Ότι ο έρωτάς του τον βγάζει από μια κάποια εσωτερική του ασφάλεια, για να συναντήσει το δημιούργημά του, το οποίο εντέλει τον οδηγεί στο Σταυρό. Ο Θεός δεν βάζει τα πράγματα σε τάξη. Το ρίσκο που παίρνει ο Θεός είναι το ρίσκο της δημιουργίας. Και το ρίσκο της σάρκωσης επίσης... Ο Θεός ρισκάρει με τη δημιουργία του, διότι αφήνει τον άνθρωπο ελεύθερο. Η αδυναμία του και ταυτόχρονα παντοδυναμία του είναι ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να ελέγξει το δημιούργημά του".
Ο Χρυσόστομος Σταμούλης.
Γεννήθηκε στην Άφυτο της Χαλκιδικής το 1964. Σπούδασε Θεολογία στη Θεολογική σχολή του ΑΠΘ, του Βελιγραδίου στη Σερβία και του Πανεπιστημίου Durham της Αγγλίας. Είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ και διδάσκει Δογματική και Σύμβολα Θεολογίας και Εισαγωγή στην Αισθητική της Θεολογίας. Μελέτες του έχουν δημοσιευθεί στα ελληνικά, αγγλικά και σερβικά. Τα σημαντικότερα βιβλία του είναι: Θεοτόκος και ορθόδοξο δόγμα (1996) και Κύριλλου Αλεξανδρινού Περί της Ενανθρωπήσεως του Μονογενούς (2000).
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=10713
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου